God is my witness, I heard sounds of censing!

On the occasion of 20 years  anniversary of St. John's glorification (1994-2014), and with the blessing of the priest who serves at the Cathedral where St. John's relics are, I dare to share this miracle with you, who I love you:

    Through the prayers of our Lord and St. John, the great miracle worker of our times whom I truly love, I, a sinner, was found worthy to experience the following:

I flew in San Francisco the night after the Feastday of Nativity of Our Lord, with the intention to venerate the relics of St. John. I try to go on this pilgrimage at least once every year, and I usually stay there for a whole week. During that time I try to read Akathist to St. John by his relics, visit the places where he lived and served… in one sentence: I try to be close to him as much as possible.

 I felt the same way during this pilgrimage too. I was happy to learn that on January 13^th (2013) at 10pm, a Vigil followed by Liturgy was scheduled to be served in honor of St. Basil the Great in the Monastery St. Tichon of Zadonsk (the place were St. John lived). The service lasted from 10pm until 1:30am. The Liturgy was served by the Archbishop of San Francisco and West America, Kiril, while bishop Theodosy was leading the kliros. The service was wonderful! While standing in Church on prayer, I was thinking about how a few decades ago St. John himself was serving daily Liturgies here, in the same Church! 

       I received Holy Communion during the Liturgy. When the service ended, everyone headed over to the lower floor to have a meal together. However, I decided not to go, thinking, “This is my chance to pray to St. John in his cell!” I read an Akathist to the Most Holy Mother of God and to the holy vladyka Johnⁱ. While reading the Akathist to Theotokos, I was feeling a spiritual joy, especially because I had a chance to pray alone in St. John’s cell. I could feel an immense grace all around me. As I was reading the Akathist, I heard sounds of censing. I heard these sounds 3-4 times. While trying to concentrate on my prayers, I thought that maybe one of the readers was folding the bishop’s vestments, although the sounds that I heard were different and louder! Furthermore, I knew that this was not possible since I saw everyone go downstairs and I was all alone. However, at that point, I dared not to think of anything else but continued with my prayers.

After I finished reading both Akathists, I felt tired, so I sat on the armchair in the cell, to rest a little. I wanted to fall asleep, but I couldn’t ⁱⁱ. So, I was just sitting and resting. An hour after I sat down (two hours after the Service ended) Fr. Anthony, a monk who lives in St. John’s house, entered the cell. Whenever I meet a person who had known St. John, or has some information about his life, I always ask them to share their experiences and knowledge with me. Since Fr. Anthony was living here, and I had heard that sometimes people who lived in this house hear sounds of someone walking down or climbing up the stairs (obviously, St. John) I decided to ask him if he had experienced something similar. Fr. Anthony answered that he hasn’t heard any such sounds, but he sometimes hears sounds of censing in the house. The moment he said this, I got chills all over my body, and was moved to tears. I got a feeling like something was burning inside of me…I cannot even find the right words to describe how I felt. I simply couldn’t believe what was happening. I was crying and at the same time feeling extremely happy. It was interesting to me that I didn’t even think of asking Fr. Anthony about the sounds of censing that I heard, and there he was, telling me that he had heard sounds of censing too!

Being cautious not to fall into a deception, I decided to discuss my experience with bishop Theodosy, who also lives at St. Tichon’s and has a great knowledge regarding these matters. I went to him two days later, and told him everything about my experience. Bishop Theodosy said that there was a great possibility that it was St. John who I heard censing. He explained that, since St. John was censing in that house while he was alive, he sometimes lets people who love him and are spiritually close to him to hear him still serve there.

      I am writing this testimony as I personally experienced it. May it be for my humbleness and for the glory of St. John, who until present day has not left us without his prayers. Even today he is still alive, as he, himself, has said, “Although I have died, I am alive!” His presence is especially felt in San Francisco, in the house where he lived.

I love St. John immensely. My love towards him grew even stronger since I came to study here, in USA, and it continues to grow more and more! It is very interesting that, every year that I go to him, I either experience something new and beautiful, or I receive something from St. John. Last year I received something that I will not talk about in this writing, but I will say that it was very special to me. This year, he vouchsafed me to hear the censing.

Glory be to the Most Holy Trinity, to the Mother of God, and now, especially, to St. John for the mercy that he showed towards me! That night at St. Tichon’s, the grace that filled St. John’s cell and especially the censing that I heard will always stay in my heart! I will rejoice because of St. John’s blessings!

        Rejoice, O holy hierarch, father John, speedy helper amid misfortunes!

Stojance Andov from Macedonia

A third year student in the Holy Trinity Orthodox Seminary

in Jordanville, New York

Written on January 16^th, 2013, at 10:30pm in West California, USA

1. I love calling St. John “vladyka”. I know that this is how he was addressed by many while he was alive, and this is how I feel him closer.

2. Whenever I get a chance to go to St. John’s cell, if there is enough time, I try to fall asleep in his armchair, because I feel that in this way I will be even closer to the saint who didn’t have a bed, but only rested in this same armchair.

Бог ми е сведок, слушнав звук на кадење!

За слава на големиот чудотворец од нашите времиња, милиот Св. Јован, Архиепископот Шангајски и Сан Франциски; по повод дваесетгодинишниот јубилеј од неговата канонизацијата (1994-2014), а со благослов на свештеникот кој свештенодејствува во храмот кај светијовановите нетлени мошти, се осмелувам да го објавам ова чудо и споделам со сите Вас, кои многу Ве љубам:

       Јас, грешниот, по милоста на Бога и на свети Јован Шангајски и Сан Франциски, големиот чудотворец на нашето време, кого навистина многу го љубам, бев удостоен со следното:

Вечерта по Рождеството Христово слетав во Сан Франциско на поклононение на моштите на свети Јован. Се трудам барем еднаш во годината да одам кај свети Јован. Така и оваа година дојдов на поклонение. Кога одам на поклонение кај свети Јован, обично оставувам една недела и за време на таа недела се трудам да бидам покрај него со читање на неговиот акатист пред нетлените мошти, посетување на местата каде што служел, живеел и сл.

       Додека бев таму, разбрав дека на 13 Јануари (2013) вечерта во 22 часот ќе има бдение во чест на свети Василиј Велики во свети Тихон Задонски, куќата каде што живееше свети Јован. Планирав и јас да одам на тоа бдение. Траеше од 22 до 1 и 30 наутро. Литургијата ја водеше архиепископот Сан Франциски и Западно Американски, Кирил, а епископот Теодосиј ја водеше певницата. Бдението беше прекрасно. Јас, стоејќи за време на службата, во главата ми поминуваа мисли дека пред неколку десетолетија и свети Јован овде, во овој храм служеше секој ден литургија, чекореше во оваа куќа...

        Се причестив со Христовите дарови. По литургијата сите слегоа на долниот спрат во салата да јадат. Јас не слегов долу, туку си реков во себе “сега имам можност да се помолам во ќелијата на свети Јован”. И додека сите беа долу и јадеа, јас отидов во ќелијата на свети Јован за да се помолам. Читав акатист на Пресвета Богородица и на светиот Владика Јован¹. Додека читав акатист на Пресвета Богородица, три-четири пати слушнав како некој кади со кадилница. Бидејќи читав акатист, се трудев да бидам сконцетриран на молитвата, само помислив дека можеби некој од чтеците ги пакува одеждите на владиката, но и си помислив дека не е ниту, пак, можно толку силно да се слуша. Згора на тоа сите беа долу во салата и јадеа. Повеќе од ова не се ни осмелував да мислам на нешто друго, најмалку пак дека тоа може да биде свети Јован.

И така ги прочитав двата акатиста и бидејќи бев изморен, седнав на фотелјата во ќелијата да се одморам. Сакам да заспијам, но не можев². Така седев околку еден час. По два часа откако заврши бдението, како што реков седев на фотелјата, влезе отец Антониј, монах кој живее во таа куќа. Седна на столот во ќелијата и разговаравме. Јас, доколку сретнам некој човек кој лично го знаел свети Јован, или има повеќе информации за неговиот живот, веднаш го молам да ми го раскаже неговото искуство со свети Јован. Отец Антониј лично не го познавал свети Јован, но живее во таа куќа. Јас имам слушнато дека тие луѓе кои живеат таму, понекогаш слушаат или имаа слушнато како некој излегува и доаѓа по скалите, нормално свети Јован, па си реков ќе го прашам дали тој лично слушнал такво нешто. За звукот со кадењето не ни помислив да го прашам затоа што си реков “кој сум, пак, јас да слушнам такво нешто”, второ за плашев да не отидам во прелест.

Го прашав отец Антониј дали има слушнато некој звук или слично во оваа куќа. Тој ми рече дека звук на чекорење по скалите не слушнал, но понекогаш слуша кадење во куќата. Во истиот момент кога ми го рече тоа, морници ми го облија телото, се штрекнав и солзи почнаа да ми течат по лицето. Сето тоа се случи наеднаш и му реков на отец Антониј: “отец јас пред еден час, додека читав Акатист на Пресвета Богородица, слушнав три-четири пати кадење. Бог ми е сведок, слушнав звук на кадење!” Нешто силно гореше во мене во тој момент. Како се чувствував тогаш, не можам овде да го опишам. Просто не можев да верувам што се случува, плачев, но и многу се радував. Интересно беше тоа што, јас не му реков прв на отец Антониј дека слушнав кадење, па дури и кога слушнав не обратив внимание кој кади или сл., туку го прашував дали слушнал звук на чекори по скалите, а тој ми рече дека имал слушнато кадење. Додека го читав Акатистот на Пресвета Богородица, духовно многу се радував, особено затоа имав прилика да бидам сам и да се молам во ќелијата на свети Јован. А и силна благодат чувствував!

       Бидејќи не сакав да отидам во прелест, решив и да разговарам во епископот Теодосиј зашто тој живее во свети Тихон Задонски и е добро запознаен со овие работи. По два дена му го раскажав сето ова и тој ми рече дека голема можност е тоа да бил свети Јован зашто тој често служел во таа црква и ми рече дека доколку некој е близок (духовно) и го сака свети Јован, тогаш голема е можноста да го слушне тоа, (служењето на светителот во куќата свети Тихон Задонски).

Ова го пишувам како сведоштво, кое јас, лично, го доживеав и го слушнав, за мое смирение, а за слава на свети Јован кој и до денес нè не остава со своите молитви. Тој и денес е жив, како што и самиот пред да се упокои рекол: “иако умрев, сепак сум жив.” Особено во Сан Франциско, во куќата каде што живееше, тоа чувство, неговото присуство е многу силно. Јас многу го сакам свети Јован. Особено кога дојдов во САД, да учам, мојата љубов кон него расте се повеќе и повеќе. И што е најинтересно, секоја година се нешто ново доживувам, или добивам од свети Јован. Оваа е втора година како одам на поклонение на неговите мошти. Минатата година добив нешто друго, за кое овде нема да пишувам, а оваа година свети Јован ме удостои да го слушнам неговото кадење.

Слава на Единосушната Троица, на Мајката Божја, сега особено на свети Јован за милоста со која ме удостои. Таа вечер, таа благодат во неговата ќелија, посебно тоа кадење засекогаш не останат во моето срце и од благословот од милиот свети Јован, ќе се радувам!

            Посебен е домот каде што живееше свети Јован...

РАДУВАЈ СЕ СВЕТИТЕЛУ ЈОВАНЕ, БРЗ ПОМОШНИКУ ВО БЕДИТЕ!

Стојанче Андов од Македонија.

Семинарист на трети курс во Светотроитската Семинарија

во Џорданвил, Њујорк.

Напишано во Јануари, 16 во 22:30, Калифорнија, САД.
Лето Господово, 2013

1Помило ми е кога го наредувам “владика Јован”. Така многумина го нарекуваа додека беше жив, а и јас така го чувствувам по близок. Денес, оние кои се уште се живи и го познаваа св. Јован, така му се обраќаат.

2Секогаш кога имам прилика да одам во ќелијата на свети Јован, доколку имам повеќе време да останам таму, се трудам и малку да заспијам на неговата фотелја, но никогаш не можам да заспијам. Или пак малку за заспијам и веднаш се будам. Истото се случи и минатата година кога бев на поклонение во Сан Франциско на свети Јован.

"Слобода" во многу светови

Јуни 7, 2014 по полноќ

Сан Франциско

Во знаење умувајќи согрешив, а не од незнаење!

 Денови во Сан Франциско, запис 2

I

Колку далеку човек треба да отиде за да се спознае себе си?

Оваа вечер, за прв пат имав можност да зборувам со една личност кој е во доцните четириесет години и е геј. 

Беше веќе полноќ кога се враќав дома. Додека чекорев по темниот булевар на Гери, едно прашање ми шеташе во глава: “Господи, што е овој свет?"

Мислам дека и илјада пати да си го поставувам ова прашање, одговор нема да најдам. Умувајќи што се се случува во овој свет, како луѓето живеат и колку го злоупотребуваат зборот “слобода”, буквално се губам. Ми треба време да разберам каде сум, односно во кој свет живеам. Па добро, светот во кој живееме е еден, но мене многу миликува како да се неколку - судејќи по секојдневниот живот на родот човечки во нивната “слобода”. Ми се чини дека ја изветоперија својата совест. 

 Навистина на многу прашања во животот нема одговор. Едноставно нема. 

     Овде, во Сан Франциско, запознав една жена која живее сама и кутрата... мака си мачи заради тоа што е сама. Едноставно очајанието не ја остава. Не знам веќе колку ли само обиди дадов за да ја успокојам, но безнадежно беше. Или пак ќе се охрабри, но тоа кратко траеше. Вечерва помислив во себе можеби и јас да бев на нејзино место, би бил во иста состојба. А за тортата да не остане без “ шлаг," нејзиниот син кој што живее во Санта Круз, град кој е оддалечен на час и половина од Сан Франциско, е определен на љубов кон исти пол. За тој четириесет годишен зборувам. Не би го сокривал името. Се вика Максим. За него прилично многу слушав од неговата мајка и така ја знаев неговата ситуација и живот. 

     Максим до пред една година имал дечко шпанец со кој бил во врска речиси полни девет години. Љубовната врска им одела што им одела, но дојде и крајот. Се разделиле. Како резлутат на таа разделба, Максим една година не можел глава на крене од депресија. Сето ова тој лично вечерва ми го раскажа. Тој верува во “ духовност," но не, како што ми рече тој, во “црква”. Згора на тоа, мајка му, постојано му зборува дека тоа тој што го прави е грозно и е против Бога и за тоа ќе гори во пеколот. Кога Максим го слуша сето ова, уште повеќе  зима добива сила за отпорност кон православната вера. Не е против, туку според неговите зборови "љубовта е во сите вери.” Така го разбира ова. 

     На почетокот ми беше непријатно да ја отворам оваа тема за неговата сексуална определеност, но некако од страна земав храброст да проговорам. Му реков: “ Максим, и си првата личност со ваква сексуална определеност и со кого имам прилика да разговарам. Доколку е ти пречи сакам повеќе да поразговарам со тебе околку ова.”

 За него тоа е љубов. Не знае зошто е геј, едноставно мисли дека тоа ми е определено во животот, односно дека таков треба да биде. Не бев изненаден од овој одговор затоа што мислам дека и кога би зборувал со некои други, определени на ваков живот, би ми го кажале истото: “таков се родив”. За Максим да биде со партнер од исти пол е љубов. Едноставно љубов. Сакав да одам подлабоко во разговорот за да ми ја објасни таа љубов, но не дојдов до некој експлицитен одговор од него. Ми покажа на YouTube едно видео каде двајца младичи од Лос Анѓелес биле во врска и многу се сакале. Се било така до 2011 год.кога неговиот партнер, фотографирајќи своја другарка од кровот на една една зграда, паднал и починал. Смртта на Том била толку тешка за неговиот партнер, што овој не можел воопшто да се помири. Понатаму истиот тој отворил кампања за да им се дадат права на оние кои се во љубов со луѓе од исти пол. Таму пишуваше: “Its not a gay thing, its not a straight thing,its a human thing”. А коментарите под тоа видео? Кој бил трогнат од нивната приказна, кој не можел да ги запре солзите и што уште не. Потаму сменија документарна емисија - филм која се вика “Bridegroom”. Одлучив да ја гледам. Не беше бесплатна, туку требаше да се вуку од интернет. И тоа го сторив за само да ја видам нивната историја на “љубов”. Доколку почнам овде да раскажувам, ќе се заборавам. Затоа тоа нема да го сторам. Само на кратко ќе кажам, личноста која му беше партнер на Том зборуваше со големи емоции. Емисијата беше навистина тажна, но кога ќе помислам за каква љубов се работи…затварам врати. Барем учев англиски зборчиња од таа емисија. За тоа вредеше да се гледа!

   Најдов е еден текст репорт од еден сајт од минатата години од геј парадата во Лос Анџелес каде ги имаше цитирано зборовите на еден лидер од епископалната црква. Еве што тој рече: "We praise you for being who we are, who you created us to be — gay, trans, bi, lesbian, gender-queer and in so many other ways — with greater beautiful diversity than we can ever imagine," Ackley said in prayer.

 Превод на мак: "Те фалиме за тоа кои сме, кои не создаде за да бидеме -геј, транс БИ, лезбејка, интеродни и во многу други начини, со поголема разновидност отколку што некогаш може да се замисли," изјави Аклеј во неговата молитва.

 Безполезно е да се коментрира на ова. Уште додека Христос беше на земјата, не подготви за искушенија од ваков тип- дека "не секој кој што ми вели 'Господи, Господи, ќе влезе во Царствто Божјо'.

     Да го осудувам Максим за тој што е геј? Не можам, ниту пак имам право зашто Бог е судија на сите.  Да ја оправдувам неговата ориентација? Во никој случај. 

Е овие се едни од моите илјада прашања за кои немам одговор. Кога би зборувал и со некој друг  геј, не можеш да му кажеш само “тоа е грев! Ако не се отргнеш од ова, нема да влезеш во царството небесно” и низа ваква работи. 

Прво на оној кој е веќе определен на ова воопшто не му е грижа за тоа што зборувам. 

Второ, моите зборови сигурно нема да ја променат неговата ориентација. Не му реков на Максим дека ќе гори во пеколот заради тоа што е геј. Во никој случај, а и такво право го немам.Јас јас сум тој кој што ќе му суди? Бог е овде за тоа и Тој ги познава нашите срца. Се обидував некако наоколку да му кажам дека тој избор не е правилен. Не се согласи со мене, а ниту пак очекував да се согласи. Очигледно беше дека во никој случај тоа нема да го стори. За него тоа е љубов и точка.

Додека живеел со неговиот партнер, му било убаво, се чувствувал среќен, и бил решен сиот свој живот да го помине со него. Кога го прашав зошто барем еднаш не проба да биде врска со девојка па да види како е, тој ми одговори дека ми се згрозува да биде со девојка. Едноставно не чувствува никаква љубов, ниту пак потреба. 

Едно не разбирам, ниту пак мислам дека ќе разберам: какво е чувство на таа љубов за која Максим ми ракажуваше? Да зборувам за неа не можам, зашто не сум ја почувствувал, ниту пак имам желба. Од она кое го слушав од него за време на нашиот разговор беше откако Максим се раздели со партнерот (очигледно шпанецот го откачил и си нашол некој дру), речиси цела година не можел да се врати во реалноста од депресија. Како што ми рече тој, пред две недели се вратил во нормална форма, и тоа благодарение на некои си курсеви каде што одел на јога и на места каде што разговарал со луѓе кои биле духовни. “Господ да чуда и да брани” - си реков во себе. 

Инаку Максим е доста интелегентен. Има завршено Мастер и сега работи на својот докторат. Него сега за него се појави друг проблем од кој кутриот страда. Се уште не знае во животот што сака. Не зборувам за неговата сексуална определеност. Тој е веќе определен за тоа. Зборувам за неговите планови во животот. Она кое најмногу го интересирало во животот и на кое учеше Мастер, веќе не го интересира, а за неговиот докторат изгубил волја да го пишува. Не е сигурен во себе и се плаши од неизвесностите. Во една прилика мајка му ми кажа дека тој е научен да се потпира на останатите. Додека живеел со неговиот шпанец - партнер, не морал за ништо да се грижи зашто речиси сите обврски ги извршувал другиот. Едноставно Максим се чувствувал безбедно покрај него. А сега кога е сам, се чувствува изгубен и несигурен во својот живот. 

Бев со мисла да му кажам дека сето ова, според мое мислење, му се случува заради животот кој го избрал да го живее а особено заради тоа што се впушти во разговор и учество со разни “духовници”. Не се согласи со мене. Напротив, откако почнал да оди кај тие негови исцелители и на јога, животот почнал да му се менува на добро и излегол од депресија под која бил речиси една година. 

   Максим и мајка му се крајно различни по карактер. Константно се расправаат! Таа директно му зборува дека неговите акции во кои живее се одвратни и сето тоа е под контрола на лукавиот. Ова  Максим страшно го иритира. Ми рече дека заради тоа што неговата мајка му зборува дека тој со ова ќе си ја загуби душата и ќе оди во пеколот, чувствува одбивност кон православата вера, па така за него сите вери се исти зашто во сите има духовност. 

Му реков дека тоа што мајка му му зборува е персонално мислење. Црквата никогаш нема изнесено став дека таквите луѓе ќе горат во пеколот. Овде се работи за индивидуално тврдење врз лична основа. Другата тема која ја отворивме за црквата очигледно не носеше полза. Имавме два сосема различни ставови и не сакав да навлегувам во детали за да не почнам да го изговарам напразно името на Бога. Кога во таква ситуација нема решение, односно кога нкој оди контра, подобро е да се престане со објаснување зашто не вреди да се говори ниту пак име некаква полза. Се оправдуваше дека тој ја знаел добро историјата на црквата а и бил доста образован. Ајде, не велам не, учен е и има високо образование. Е токму од таквите “образовани” интелектуалци, во светот се појавија еретици, атеисти, будисти и уште какви веќе не.

     За време на повеќечасовниот разговор за неговата определеност, се оправдуваше со тоа што (според неговите изјави) немал нормално детство. Мајка му му завидувала што тој бил во поблиска врска со баба му и дедо му и така натаму. И овде одлучив да му го раскажам својот живот од детството за да слушне што значи "ненормално детство." Очигледно ние луѓето во животот си го чиниме она кое најмногу ни одговара. Слушаме со ушите, но си го "тераме нашето."

Не сум некој експерт за анализирање на луѓе, но можав нешто минимално да видам во Максим зашто во нашиот разговор му го видов карактарот. Во зборовите со него бев мек и претпазлив за да не му ги навредам чувствата. Кутрата негова мајка. Од време на време дофрлуваше по некој збор за него. Со Максим зборувавме на англиски. Мајка му слабо го владее англискиот, па не не разбираше. А и подобро што не. Инаку нервите ќе си ги “кинеше” и нова војна ќе започнеше. Па од една страна и ја разбирам. Таа му е мајка и се грижи. Тешко и е што синот нејзин и геј. Не се согласува со него, но мора да го прифати каков што е. 

Максим си “лета со мислите” многу високо. Јас не сум тој кој ќе го спушти долу. Сето она кое му го зборував, беше од моето лично искуство низ кое јас поминав до сега. Не очекував да ги прифати моите совети. Сметам дека е потребно време за ние луѓето да разбереме некои работи. Многупати е доцна, но барем си доаѓаме при себе. 

Господ сака сите да се спасат. Не не присилува да веруваме во него,туку сите имаме слободна волја.

“Максим,  а тоа што ни се случуваат лоши работи не е заради тоа што Бог не е со нас, туку заради тоа што ние не го повикуваме и не Му даваме простор да дојде во нашето срце” - му реков. 

Го молам Бога да не дозволи, заради нашите гревови, староста (ако ја дочекаме) да ни стане најголема болка со болка. 

II

   И следната вечер по всеночното бдение отидов кај Ирина. Имав потреба да средам некои лични работи на интернет. Во нејзината зграда има бежичен интернет. Додека си ги вршев своите работи, таа се подготуваше за следниот ден за причест. Ако не се лажам, мислам дека го читаше канонот кон причестување. Следниот ден беше голем празник-Педесетница. 

Од претходната вечер, кога разговарав со Максим, научив многу нешта. Морам да кажам дека долго размислував што значи вистинска љубов. Не дојдов до кој знае какви заклучоци, но воочив дека со убедување, или осудување нема да ги промениме луѓето. 

     Со љубов. Само со љубов.

 Кога некој е болен, зар треба да го отфрлиме, или пак да му кажеме: “Ти си болен, ти нема спас”. Што ќе направиме со тоа? Уште повеќе ќе го доведеме до очајание. Мислам дека исто ќе се случи и со оние изгубени души кои мислат дека се на правиот пат. Кога не можеме да ги смениме, барем да не им фрламе трње на патот за да им отвориме поголмеми рани. Покажувањето на вистинска љубов не треба да застане.

     И следната вечер останав до доцна кај Ирина. На заминување, некако почнавме да зборуваме за Максим. Јас и реков дека од вчерашната вечер многу работи научив од него и си одгатнав некое прашања. Не и го реков само тоа, туку навистина го мислев. Тој беше прв геј со кој имав можност да разговарам. И реков дека секој пат кога таа му зборува директно дека е грешник, ќе оди во пеколот и сл., наликува како со нож да го проодува во срце, а тоа него многу го боли. Мора да престане или пак да биде внимателна. Максим е емоционален и кога тој, од својата родена мајка, ги слуша сите овие прекорни зборови, го пече. Така тој нема да се излечи, или пак да се оттргне од тој порок. Нема. Но Ирина толку знае и умее. И таа губи нерви и честопати не може да се контролира. Додека зборувавме, солзи почнаа да и се собираат во нејзините очи. Мајка како мајка, ја боли до длабочината на срцето. Само таа си ја знае најдобро болката за своето чедо кое е изгубено во житејското море во овој свет. “Стојан, јас сум му мајка. Тоа што го прави, многу ме боли. Ти тоа не можеш да го разбереш зашто не си родител ниту пак имаш дете кое е со таква определеност” - со солзи ми рече Ирина. Да, во право беше. Тоа и го потврдив. И реков дека навистина е така но “со своите остри зборови кон него нема да го промениш. Веќе знаеш дека кога така постапуваш нема резлутат, туку полошо е. Мораш да престанеш така да му зборуваш” - и реков.

Бог е милостив и во Неговата љубов има место за секоја душа која е изгубена во овој свет. Кога Тој не го сокрива сонцето од грешните, зар ние ќе го криеме од нив? Зар ние сме тие кои, мислејќи дека сме многу “умни”, ќе им говориме дека ќе одат во пеколот? Многу често си го зимаме тоа право. За жал.

Понатаму и реков на Ирина: “ако ти го создаде Максим, т.е. му даде дух, или доколку ти ме создаде мене или некој друг, тогаш ти си таа која има право да одлучува за спасението на него, за мене…Но Бог е Оној кој сите не создаде и ни даде дух, така да ти не си таа која ќе одлучува за Максим. Остави го тоа на Бога зашто тој дава време на сите да се покајат и да се спасат. Подоцна или пак порано, ќе се случи.”  

          Долготрпеливоста Божја трча кон нив!

It was a spontaneous adventure!

June 15, 2014

Beautiful sunny Sunday!

Days in San Francisco, journal 1

          What a beautiful day I had today! Most of the time the good things are coming when we don’t make a plan. I’ve never done any writings straight on English. This is my first time that I dare to write first on English. I usually write in Macedonian language and then translate into English. But anyway, now I’ll continue with the story that I had today.
Everything happened spontaneously. First of all, today the weather here in San Francisco was so nice. It was windy, but enjoyable. And I, who can not stay on one place, but wants to go everywhere, from the early liturgy in the Cathedral where St. John’s relics are went to the greek church dedicate to the Holy Trinity. The area there is called “Brotherhood” because there are many different religious temples. After the liturgy (I came at the end because I was already present on one liturgy), we went down to the hall where there was some mini lunch. On the table, where I sit, I’ve met a couple young people. Actually, I was looking for someone in San Francisco that I can meet and have hanging out with. Eventually it worked out. Slowly, slowly I am getting there. Here we are...
I didn’t remember all of their names. I am not really good at memorizing names. I am more a visual person. Two of them (because I spend all day along with) I did remember.
Jeff and Alayna (Hellen). What an interesting persons! All of us, in some way, are funny. We really are. When we go around and have hanging out with different people, we see the whole world. Jeff is half Chines and half American. Mostly he is american. He became an Orthodox recently. I was very happy about him. I asked him to tell us more what brought him to the Orthodoxy. His family are protestants, he used to attend some christian school so he had some knowledge about God from christian point of view. But, from what he told me, he was not satisfied from the way they were teaching, a mean it was not sufficient and he couldn’t find many answers about the faith. Because of this, he was looking for something else and he found about the Orthodoxy. He googled for more informations about what Orthodoxy is and decided to become a member of the Orthodox family.
Alayna is a young girl (older then me) who moved from Atlanta to SF about a month ago. She is second generation of greek family in USA. She is also an interesting girl who like to explore new things around.
        Before we left the church, Jeff offered to drive us to the bus station so that we don’t have to walk. It was quiet far. And so he did. But in meantime it happened something that none of us had planned on. When he found out that the bus takes an hour to get to our places, he didn’t want to let us go, so he said: “I am driving you back. You are not gonna take a bus. It takes too long.” Certainly, Alayna and I protested, because we didn’t want to bother him, since he had to go back to San Jose, where he lives, but his insistence won.
It was a spontaneous adventure! Who would three of us have thought that we were going to spent all day along together? None of us. Instead to drop us off in our apartments, he went to one place that is called “Inspiration Point” in Presidio area. Ah, that view! It captured my feelings. It was an amazing place where you can see half of the ocean and many other things. Besides that, Jeff began to tell us the history of San Francisco and some other interesting things about the city. I said to him: “where did you learn about all of these?” Obviously he really likes history and the city itself. At one point while our conversation was going on, I told him: “You don’t like living in San Jose, do you?” And I was right. He wished to live in SF, but his work is there so he needs to stay there he currently lives.

     San Francisco is indeed beautiful place. I am just loving it. Its a very special place. Actually California, in general, differs very much from the others States in USA. When you are in San Francisco, you don’t feel as you are in USA, but more like in Europe or in some Asian country. There are so many different people from all over the world. Different restaurants with their home country food, many different churches…Even when you are on the bus, when the speaker goes to announce something, it says on three languages: English, Chines and Spanish. It's really funny when you hear all different languages, especially when some old grandma would get into the bus and start speaking Chines or Japanese (who knows what language it is. To me they all sound the same) with another old lady. Its really funny to hear this.

      So Jeff, telling us about the city, he got an idea to go to the Golden Gate Bridge. His idea sounded great to Alayna and me. Before we went there, we stopped on one mini park where every Sunday they have food and people go there and have fun. We were hungry so we got lunch, sat down on the grass and ate. Sitting down on the grass and having lunch around so many people (they had too) is really good and, for me as Macedonian, unusual. I told them we don’t really do this kind of things in Macedonia. If we do, we will look weird to the others. It's just not part of our culture. That's all about.

O yeah, I almost forgot: as I was walking there, I saw the sweetest pappy. It's known as "The World's Cutest God.

       The day was sonny, but pretty windy. Most of days in the summer in San Francisco are cold. More of the days in the summer are cold. Today was an exception. During my almost three weeks of being here, only four or five days were warm and sunny. The rest of the days were chilly and foggy. O yeah, it gets a lot of fog from the ocean, but I love it when is foggy. Some students tell me: “Are you crazy?” What's wrong with loving foggy weather? – I asked them. Its chilly, but it's fresh. That fog comes from the ocean and actually is good for the body. The weirdness things for some people are for me blessings!
Alayna is very new here. She hasn’t been to Golden Gate Bridge so Jeff said: “we are going there.” First we went under the bridge, where there is some former military building. Now is a museum. I can’t describe how windy was there. If I was skinnier, I would have been flown by the wind. But there is another thing that I’ve notes in San Francisco: its cold, but that cold won’t make you sick. As I often like to call, its “ocean wind” which is okay and easy to handle with it.

       From there, we drove on the other side on the Golden Gate Bridge, on the top on the mountain where the view of the Bridge and city is tremendously indescribable. Ah, what a beauty God has created! When I was there, looking towards the Pacific and the bridge, I thanked God for that opportunity of being there, staying on that place and filling up mu soul with the beauty in front of me. Its just amazing! Very often, when we get a change to see such things, we forget to thank God for what He has created and for where we got a change to be. Unfortunately we often do.

        When I was looking at all people who where there, I asked myself: “ Do all of these people have thought even a bit of who had created all of what they look now at?” But there was one more thought caming into my mind: “Do they believe to God?” Probably not all of them and I stopped thinking of it. Even it was windy, but that wind was telling me many things. My heart was the one who first understood those words of the wind and I can not tell them in words. I just can’t. Let him keep it there.
Jeff, Alayna and I became close to each other for very short period of time. I, as usual, like to laugh and joke with my friends. So I did with Jeff. We all have to be attractive at some point. Its good for our body and soul and also for the others around us. Others don't know what it is to be in my “shoes”, but therefore through my attractivness can tell. There are people that I've seen who make an impression with their great laugh and I've learned that “laugh” is a good thing.

Many times during the conversation I used to tell him: “Ah, you are Chines” for certain things. I don’t know why, but I like calling people “american” or “you are chines, you don’t know how the bread looks like”. There was one joke that made me really laugh a lot and them too. While we were on the top on that hill, there were three chines people. I saw them and told Jeff: “Behind you there are some friends of yours. Why don’t you go and talk to them?” At first he couldn’t realize why I was telling this to him because he turned back and saw some arabs. But for very short period of time, when he saw those chines, he figure out and began to lough. He said something to me, but i not I can’t remember what was it. I was laughing a lot. It was really funny the way how first he was puzzled and afterwords. I believe, sometimes, actions speak louder then words.
The spontaneous adventure did not stop there. We were in a couple others places around that area. “I still don’t understand how you know all of these places”- I told Jeff. “I’ve been around for a while and when some friends of mine used to come, I took them around.” he replied to me.
       When you have a good time, the time really flies. We didn’t even looked up the time until it was 6pm. While we were around, I was telling Alayna about St. John and his life. Jeff had already been there. We went to the Cathedral where St. John’s relics are. For Alayna was her first time to venerate St. John’s relics. I was happy for her and for she got a change to do it. What a blessing it was for her! Three of us were staying in front of his relics. I was telling her how many people put names and litters under the coffin with St. John’s relics and how he indeed reads every single letter and paper with the names. I also told her one real event of one lady and the latter. She was shoved by that and her hands got chills.
After having been visited so many places, I thought that was the end of the day, but obvious it was not. Jeff got another idea. It was 7pm, and he said: “Why don’t we go to have a dinner? I know some good places around.” What could I have said. I was hungry too. Now the question was where to go, in what kind of restaurant. In San Francisco are so many. Jeff gave us two ideas: either chines or taiwan. Three of us already have eaten in chines restaurant, but in taiwan we haven’t. Eventually, we decided to go to Thai restaurant. Jeff knew where was the place.

        The dinned at the Thai restaurant was served and the entertainment has began!
Having dinner in this taiwan restaurant was the “cherry of the cake.” I’ve never been into such restaurant. It was small, but full of people. We could barely find a table. “That means this restaurant must have a very good food” - Jeff said. We didn’t regret that we went there. My biggest problem when I go to some restaurant in USA is to decide what to eat. When you open the menu, there are so many typed of orders that you simply can’t decide. I am very reluctant person. That's for sure. So I always ask for help of people that I am with.
The dinner was delicious. While we were talking, some of the sentences that they spoke, I wrote them into my iPhone. That’s one of the ways how I learn English. Many times when I hear people talking I write it down. It helps me a lot of learning English. There are really funny stuff that I wrote down, said by Jeff and Alayna. These are some of them:
-“Sunday - fun day.”
Alayna: -“What of the food you gonna miss the most?” That's what her mother asked her before she moved to SF.
Jeff: While we were drive through the Golden Gate Park: “The park goes way down this way and way up that way.”
Alayna: -“Don’t put your decision on me.”
Jeff: In the Taiwan restaurant: “my stomach starts ramble.”
-I don’t remember what was the reason, but there was some conversation where Jeff said: “I have being ignored.”
At one point, Jeff began asking Alayna what is her best movie and food that had ever tried. She said the following: “You are asking a heavy questions.” and smiled.
Before we left the restaurant, I told them that I wrote these sentences for my English. When I read to them what I wrote, there were laughing and for some of them didn’t remember when they said so. I told them I would like to write these down as a memory of this day, plus the sentences were funny.

      I really liked the owner of the restaurant. She was from Thailand and was in her sixties. Her name, I believe, was Kim. It was so nice to see her walking back and fourth and taking to the workers on taiwan language. The service in the restaurant was really good. We had a waters on the table and they came at least 7 times to refill our cups. I’ve never seen in any other restaurant someone to some that many times and refill the cups. They were were hospitable.
We wanted to talk to that lady who was the owner and tell her how good the behave with the guests. She actually made a good point: she said: “I always teach my employers to make sure that people's cups are filled with water because tawan food is quiet spacy and not many people got used to eat this kind food.” She was right. I lived her statement. She was very king and we talked a lot. I don’t know why, but while we were talking, she said to us, starting with Alayna, that she (Alayna) is direct and blunt but she goes after and gets what she wants. And also misses Kim added: “Be more flexible with a lover.” We all laughed. Then the owner asked Jeff if he had any girlfriend. He said that he does not and he is young. She said to him: “You are young and have time before a girlfriend.”Then I was next and she said to me: “you are honest and a bad lier.” We all were surprised from what she told us. I don’t consider her as some prophet, but indeed what she said to us was very true. At least for me. Then I said to myself: “Old people have much life experience.” I believe so.
At the end we got the check which was brought with three taiwan candy. When we got the check, Alayna said: “These are awesome!” I agreed with her. They were delicious!

    Its always nice when you meet new people and build up friendship with them. I just love being with people. You won’t always agree with them in something, but at least being with them God teaches us how to love and not to be selfish.
A SPONTANEOUS MOMENTS ARE ALWAYS GOOD AND UNFORGETTABLE!

NYC, 2010

Што е многу, многу е. Убав е Њујорк да се види, да се прошета, но да се живее во него...хм не би рекол, ниту би посакал. Тој е таква џунгла од луѓе, автомобили, згради...
Додека шетав низ градот, ги набљудував луѓето, кои беа од разни страни од светот, и се прашував: "зошто одат толку брзо? Зар си дозволија животот да им стане механички?" Немам право да ги осудувам зашто доколку јас живеев таму, можеби (дефинитивно) ќе бев еден од нив кој ќе чекореше брзо за да стигне на работа или сл. Но и покрај тој, ако човек посвети внимание на духовноста, мислам дека и покрај неговите "брзи чекори", ќе најде време. А тоа време кое ќе го посвети на Бога, на себе ќе му биде од огромна полза во вакви големи градови каде што секој ќош е исполнет со цемент.

Патем, сега, шетајќи низ фотографиите, го гледам она 19годишно македонче кое никогаш не ни помисли дека еден ден ќе дојде да студира во САД. Згора на тоа дојде без да зборува англиски. Како ги поминуваше почетоците, само тој си знаеше:)


What is too much it too much. Indeed New York is good to be seen, to walk around, but to live in...hm I wouldn't say so, neither I'll wish for myself. This city is such of jungle of people, cars, buildings...
While I was walking though the city, I observed all kind of different people from different sides of the world and wondered: "Why they walk of fast? Have they allowed life to become mechanic for themselves? " I have no right to judge because if I lived there, maybe (definitely) I would have been one of them, walking fast to get to work or similar. But despite that, if one one them pay attention to spirituality, I think that no matter how "fast" they walk (how busy they are), they still could find time for it. And that time, that they will devote to God and themselves, would be of immense benefit in such large cities where every corner is filled with cement.



By the way, now, going through the photos, I see that 19 years old young Macedonian who never ever   thought that one day he will come to study in the USA. On top of that he came without speaking English at all. The difficulties of the beginning, he could only know :)

Една гушка од детенце многу говори... One hug by a child means a lot

Во животот научив да се радувам, а понекогаш и да се однесувам како дете зашто од нив учам вистински да љубам, да се радувам, да почитувам, да не бидам “човечки ѕвер”, туку да бидам мудар во својата слобода, која ми ја даде Бог. 

Да проникнам од детско срце, кое гледа само убавина, чиста и отворена за секого – за мене е блаженство!

In my life I have learned to be happy, and sometimes to act like a child because from them I learn to love truly, to be happy, to respect, and not to be "human beast", but to be wise in my freedom, which God gave it to me.
To permeate from the children's heart, which sees only beauty, clean and open to everyone - for me it is a bliss!

"Во свет каде животот не го брои времето...

за само еден момент кога нешто чудно се случуваше,

вознесуваше, говореше..." од книгата "Реки Вавилонски", стр.46

"In a world where life does not count the time ... 

for just one moment when something unusual was happening, 

it was ascending, speaking ..." from the book "Rivers of Babylon", pg. 46

Е овие малечки, секојпат кога ќе одам кај баба да ги видам, не ме оставаат ни минута сам. Секоја минута се слуша зборот "бато, бато..."  Ќе појдам надвор, и тие по мене; кога ќе треба да се легнеме, ќе се испокараат кој да спие со "бато". Многу се интересни и златни!

Every time when I go to visit my grandma and them as well, these little ones don't leave me alone even  minute. 

Each second you hear the word "bato" (brother. that is how they always call me). I go outside, they follow me; when I have to go to bed, they star fighting  for who will sleep with "bato". 

These little one are so funny and cute!

 Од устата на младенците си приготвил пофалба, Господи! 

From the mouth of the infants, You have perfected praise, O Lord!

На некого му славиме роденден! :)

Someone has a birthday! :)

                                                 Уште едно слатко  русинче:) 

Here is one more adorable little russian one!

 Со ништо на овој свет не може да се замени детската љубов! 

Ве гушкаме со Антониј!:)

There is nothing in this world that could ever replace the child's love.

Anthony and I hug you all!

Денот кој го создаде Господ за да се зарадуваме и развеселиме во него!

Христос Воскресна!

This is the day that The Lord has made let us rejoice and be glad in it!

Christ is Risen!

 Како покрај вакво дете да не се биде дете?:)

How can you not be like a kid when you are with a kid?

А ова е едно мало грузинче. :-)