Мироточивата Иверско - Хавајска Икона на Богородица во Џорданвил The Myrrh Streaming Icon of Theotokos Iveron- Hawaiian in Jordanville

26 Октомври, 2014, недела

Запис од личниот дневник!

From my personal diary!
October 26, 2014, Sunday
I miss the Icon!

Многу радост!

Lots of joy! 

The English version of this text is written under each Macedonian paragraph. It's bolded!

    Недела е, а вчера беше сабота. Голем викенд, долг ден кој што наликуваше на краток. Велат, "слатките моменти кратко траат." Често и тие кратки моменти се доволни за духовен мелем на душата зашто несејкодневни се. Згора на тоа, денес низ  многу искушенија минуваме, и нешто малку духовно да почувствуваме, или вкусиме, ќе ни биде доволно зашто истото ја лекува душата. 

  

   It's Sunday, and yesterday it was Saturday. Great weekend, a long day, but it resembled as a short one. It's been said that "the sweet moments don't last for long." And those sweet moments, often, are sufficient for spiritual consolation of the soul. They are sweet because we don't experience them every day. Moreover, nowadays we are facing many temptations, and if we experience something spiritually, such us venerating Wonderworking Icons, relics etc., it will be enough, for is because it cures our soul. 

Еден владика, откако беше хиротонисан и излезе од манастирот каде што монахуваше, го рече следново: "Додека живеев во манастир, често ќе дојдеа луѓе и ќе ми речеа: 'дојдовме на неколку дена да ги наполниме батериите, па се враќаме во светот.' Тогаш не ги разбирав зошто тоа постојано го зборуваа тоа. Сега јас, откако повеќе не живеам во манастир, дојде време да одам во својот манастир, за духовно да си ги наполнам батериите." 

     There is a bishop in Macedonia who after his consecration, moved from his monastery where he lived as a monk, and said the following: " While I was living in the monastery, people often used to come and they would tell me: ' we came here for a couple of days to fill up our batteries, and then we will go back in the world.'   At that time I couldn't understand them why they were saying this. Now, a time has come for me, when I don't live in the monastery anymore, to go to the monastery where I lived, to fill up (spiritually) my batteries."

   Џорданвил. Манастир свет каде што секојдневно литургиски химни на Светата, Едносушна и Неразделна Троица се принесуваат. Овој викенд нешто чудно се случуваше! Ми се чинеше како река од радости течеше во душите на душите на луѓето, а пак за солзите да не зборувам. Овој викенд разбрав што значи духовното, она неопипливото, кое го чувствуваш, многу се радуваш и посакуваш таа радост да трае за веки веков. 

   Jordanville. A monastery where  Liturgical hymns are sang every day to the holy, and consubstantial, and life-creating, and invisible Trinity. This weekend something extraordinarily was happening. It seemed to me in the people's souls,  a river of joys has been flowing, and I don't even want to talk about their tears. This weekend I have understood once more what does the spirituality mean, the one that is non-tangible, the one that you feel, you rejoice a lot and you desire that joy to last forever.

      Не посети Мама со Својата Мироточива и Чудотворна Икона Иверско- Хавајска. Џорданвил наликуваше на Пасха. Во саботата, смирениот и на богоддан слуга на Богородица, иконофорот (хранителот) на Иконата, брат Нектариј, смирено, со иконата на себе, излезе од автобусот и зачекори по патеката. Во тој момент, кога пристигна Иконата, помислата дека голема светиња се приближува кон тебе, почнуваш да трепериш со сето тело и душа. Патем, првите мисли кои ти доаѓаат во умот се: "Ќе имам ли смелост да пристапам кон оваа Мироточива Икона? Се плашам, треперам, полн сум во гревови... " Веднаш по овие помисли, помислуваш на Богородица, некое топло и благодатно чувство те облива и пак велиш: " па таа е моја Мама! Зар да не пристапам и да се поклонам пред Нејзината Мироточива Икона? Ех, колку само таа не љуби! "  Додека Иконата поминуваше, веќе благоухание се чувствуваше.

    Our Mama has visited us with Her Myrrh-Streaming Wonderworking Iveron - Hawaiian Icon. Jordanville resembled as Pascha. On Saturday, the humble and God-devoted servant of Theotokos, the ikonoforos (the keeper of the Icon) of the Icon, brother Nektary, came out of the bus and began to walk with the Icon. At that moment, when the icon arrived, thinking of how such a holy thing is approaching towards you, you start trembling with your body and your soul. Besides, the first thoughts that come into your mind are: "Could I dare to approach to venerate this Icon? I fear, tremble, I am full of sins..." Immediately after these thoughts, you start thinking of the Theotokos, and some warm and graceful feeling comes into you and again you say: " She is my Mama! Shouldn't I approach and venerate Her Myrrh-Streaming Icon? O, how much She loves us!" While the Icon was passing by, the fragrance already could be felt. 

 Сè торжествуваше, сè се радуваше.... Благоуханието од Иконата низ сиот храм се ширеше. Ми негостига тој мирис од вчера и денес! Едно од своите денешни вооприимања ќе Ви кажам: Се осветуваа Даровите, односно на делот кога привршуваше хорот "И молимтисја Боже нас..." и пред Митрополитот Јона да возгласи "Особено за Пресветата, Пречиста, Преблагословена....,"  струја од силно благоухание помина низ моите ноздри. А Иконата? Да не зборувам колку мироточеше зашто точни зборови на опишување не ми доаѓаат. Просто не се опишува. Сета Икона беше мокра. Оние кои што беа овде, видоа, посведочија, и нивното сведоштво е вистинско. Вистинско е!

   Everything was triumphing, rejoicing... The fragrance from the Icon was spreading throughout the whole church. I miss the fragrance from yesterday and today! I would tell you something from my today's experience with the Icon: It was the consecration of the Holy Gifts, particularly the part where the choir was finishing singing " and we pray unto Thee, O our God...," and before the Metropolitan's exclamation "especially for our most holy, most pure..." a wave of strong fragrance of myrrh passed through my nose. But the Icon? Let me not talk how much it was streaming myrrh, because I won't find explicit words to describe it. Simply, it's indescribable. The Icon was wet, indeed. Those who were here, saw it, witnessed it, and their testimony is real. It's real!

  Во една прилика, овој викенд, брат Нектариј, ми раскажуваше неколку чуда од Иконата. Еден романски владика, овде во САД, кога ја примил иконата во своите раце, и држејќи ја до храмот, не престанал да плаче. Тогаш, брат Нектариј го прашал зошто толку многу плаче на што владиката му одговорил дека додека ја држел иконата, почувствувал дека од болеста која ја имал, бил излекуван. Подоцна, со испитувањата, навистина се покажало дека владиката потполно е здрав. 

Потаму, за време на разговорот, тој ми говореше за изобилната милост на Царицата Небесна, Пресвета Богородица, за тоа колку Таа, преку овие свети Икони, не љуби, и покрај тоа што човекот си тера по свое во својата непослушност. 

    At one occasion, this weekend, brother Nektary, was telling me a few miracles from this Holy Icon. When one Romanian bishop, here in the States, received the Icon in his hands and hold it up to the church inside, was unceasingly crying. Then brother Nektary asked him why does he cry, and the bishop told me that while he was holding the Icon, he felt that he was healed. Afterwards, with his medical tests, it was shown that the illness that he had, has disappeared indeed. 
Also, during our conversation, he was talking about the abundance mercy of the Queen of the Heaven, the Mother of God, how much She loves us through these Holy Icons, despite the man staying in his disobedience.

  Во саботата вечер, пред бдението, богомудриот џорданвилски игумен и архимандрит, отец Лука, ја донесе Светата Икона во храмот каде што беше торжествено и достојно беше пречекана од двајцата Митрополити, возљубениот Иларион и поранешниот Митрополотит на АПЦ (Американка Православна Црква), Јона со бројни монаси, свештеници, студенти и верници. Пеевме сите, а биеја и манастирските ѕвона. 

Во годините наназад, кога некој ваков духовен настан ќе се случеше во Џорданвил, о. Лука само ќе ми речеше: "радост, многу радост насекаде!" 

     Saturday evening, before the All-Night Vigil began, the godly wise abbot and archmandrite of Jordanville's monastery, Fr. Luke brought the Holy Icon to the Church. The Myrrh-Streaming Icon was greeted by two Metropolitans: the beloved Hilarion, First Hierarch of the Russian Church Abroad, and the former Metropolitan of the OCA, Jonah, along with the monks, priests, seminarians and the numerous pilgrims. All of us sang and the monastery's bells were ringing. Back in the past few years of me being in Jordanville, when such events would happen, Fr. Luke used to tell me: "joy, lots of joy."

     Како да ја држам устата своја затворена и да не кажам дека денес, моите очи, повторно го видоа стаклото на Иконата, облеано со миро?

   How can I keep my mouth shut, and not to say that today, my own eyes, saw the glass again of the Holy Icon, covered with myrrh?

Зар да не изустам за вчудоневидената благодат која не покриваше сите? Таа се изливаше, во срцата и лицата на верните се одразуваше со радост, а кај кого со солзи, кај кого со запрепастување од фактот што со своите очи гледаат колку мироточи Иконата.

    Shouldn't I speak about a grace who covered us all? That grace was spilling out, and it was reflecting in the people's faces with joy, to some with tears, and to some it was astonishing from the fact that they are seeing with their own eyes how much does the Icon stream. 

     Денес повторно видов дека и покрај тоа што забораваме да благодариме на Нејзиниот Син за сите богати добрини кои што ги чини кон нас, и на Пречистата, Мама нè не заборава, туку, мајчински, Својата љубов катадневно ни ја излива.

    Today I saw again that even though we often forget to thank Her Son and for all goodnesses that He does to us. Mama does not forget us, but motherly, She pours Her love to us every minute, every day, unceasingly...

"Ќе те возвишувам, возљубена Мајко на Синот Божји, и секој ден ќе Ти пеам пофалба" (Пс. 144). 

О Блажена,

О Благословена,

О Препрославена, 

О Врато Небесна,

О Кадило благоухано,

                    помагај ни, зашто друга надеж во Бога, освен Тебе, немаме! 

Ти помагај ни!

" I will dignify You, O beloved Mother of the Son of God, and I will sing to you magnification every day" (Ps. 144). 

 O Venerable One,

O Blessed One,

O the most Glorified,

O the doors of Heaven,

O Censer of Fragrance,

                  help us, for we have no other hope besides Thee!

                                                                                                         You help us!

    Спомнувајќи ја Пресветата, Пречиста, Преблагословена, Славна Владичица наша Богородица и секогаш Дева Марија...

П.С. Иконата замина, но до остатокот на денот сè што беше допрено до оваа светиња, мирисаше на миро! Собата сè уште продолжува да мириса...

    Calling to remembrance our most holy, most pure, most blessed, glorious Lady Theotokos and Ever - Virgin Mary...

P. S. The Icon left, but until the end of the day everything that has been touched to this holiness, had smelled on the myrrh! It's still continues to smell...

Насладувајте се од фотографиите!

Enjoy these beautiful photographs!

Многу чисто може се види капката миро која капнува врз книжната иконка.

Почесна од Херувимите и неспоредливо пославна од Серафимите....Тебе, Вистинсата Богородива, те величаме!

More honorable than the Cherubim, and beyond compete more glorious than the Seraphim... the very Theotokos, thee do we magnify!

Радувајте се Вие, кој се поклонивте на оваа Икона!

Rejoice you all who has venerated the Icon!

A Pastoral Word on Halloween

The Joyous Feast of Pumpkin

by Bishop [now Archbishop] Kyrill

         It is that time of the year when the secular society in which we live is preparing for the festival of Halloween. Many do not know its spiritual roots and history, and why it contradicts the teachings of the Church. The feast of Halloween began in pre-Christian times among the Celtic peoples of Great Britain, Ireland and northern France. These pagan peoples believed that life was born from death. Therefore they celebrated the beginning of the "new year" in the fall (on the eye of October 31 and into the day of November 1) when, as they believed, the season of cold, darkness, decay and death began. A certain deity whom they called Samhain was believed by the Celts to be the Prince of Death and it was he whom they honored at their New Year's festival*.

            From an Orthodox Christian point of view, we can see many diabolical beliefs and practices associated with this feast which have endured to this time. On the eve of the New Year's festival, the Druids, who were the priests of the Celtic cult, instructed their people to extinguish all hearth fires and lights. On the evening of the festival, a huge bonfire built from oak branches (oak was regarded by the Celts as sacred) was ignited. Upon this fire sacrifices were burned as an offering in order to appease and cajole Samhain, the Prince of Death. It was also believed that Samhain, being pleased by the offerings, allowed the souls of the dead to return to their homes for a festal visit on this day. It is from this belief that the practice of wandering about in the dark dressed up in costumes imitating ghosts, witches, hobgoblins, fairies, etc. grew up. For the living entered into fellowship and communion with the dead by what was, and still is, a ritual act of imitation, through costume and the activity of wandering around in the dark of night, even as the souls of the dead were believed to wander.

          The dialogue of trick or treat is also an integral part of this system of beliefs and practices. It was believed that the souls of the dead who had entered into the world of darkness, decay and death, and therefore into total communion with and submission to Samhain, bore the affliction of great hunger on their festal visit. Out of this grew the practice of begging, which was a further ritual enactment and imitation of what the Celts believed to be the activities of the souls of the dead on their festal visit. Associated with this is the still further implication that if the souls of the dead and their imitators were not appeased with "treats", i.e., offerings, then the wrath and anger of Samhain would be unleashed through a system of "tricks", i.e. curses. Such is the true meaning of this pagan feast. It is then evident that for an Orthodox Christian participation at any level is impossible and idolatrous, resulting in a genuine betrayal of God and Church. If we participate in the ritual activity of imitating the dead and wandering in the dark asking for treats or offering them to children, we then have willfully sought fellowship with the dead, whose Lord is not Samhain, but rather Satan. It is to Satan then that these treats are offered, not to children.

       There are other practices associated with Halloween from which we must stay away, such as sorcery, fortune telling, divination, games of chance, witchcraft and the carving of an ugly face upon a pumpkin and then placing a lit candle within the infamous Jack O' Lantern. The pumpkin (in older days other vegetables were used) was carved by the Celts in imitation of the dead and used to convey the new light (from the sacred oak fire) to the home where the lantern was left burning through the night. This "holy lantern" is no other than an imitation of the truly holy votive light (lampada) offered before an icon of Christ and the saints. Even the use and display of the Jack O'Lantern involves participation in this "death" festival honoring Satan.

        The Holy Fathers of the first millennium (a time when the Church was one and strictly Orthodox) counteracted this Celtic pagan feast by introducing the Feast of All Saints. It is from this that the term Halloween developed. The word Halloween has its roots in the Old English of All Hallow E'en, i.e., the Eve commemorating all those who were hallowed (sanctified), i.e. Halloween Unfortunately, either due to lack of knowledge or understanding, the Celtic pagan feast being celebrated on the same day as the Christian feast of All Saints (in western Christiandom) came to be known as Halloween.

        The people who remained pagan and therefore anti-Christian reacted to the Church's attempt to supplant their festival by celebrating this evening with increased fervor. Many of these practices involved desecration and mockery of the Church's reverence for Holy Relics. Holy things, such as crosses and the Reserved Sacrament, were stolen and used in perverse and sacrilegious ways. The practice of begging became a system of persecution designed to harass Christians who were, by their beliefs, unable to participate by making offerings to those who served the Lord of Death.

      One can see in contemporary Western society that the Western Church's attempt to supplant this pagan festival with a Christian feast failed. How then did something that is so obviously contradictory to the Holy Orthodox faith gain such acceptance among Christian people?

The answer is spiritual apathy and listlessness which are the spiritual roots of atheism and turning away from God. Today's society urges one that Halloween and other such festivities, notwithstanding their apparent pagan and idolatrous origin, are nonetheless harmless and of no consequence. Upon closer consideration these pagan festivals are the source for destroying any kind of spiritual foundation and lead to disbelief and outright atheism.

Halloween undermines the very basis of the Church which was founded on the blood of martyrs who had refused, by giving up their lives, to partake in any form of idolatry

Holy Mother Church must take a firm stand in counteracting any such (pagan) events. Christ taught us that God is the judge in all our actions and beliefs and that we are either FOR GOD or AGAINST GOD. There is no neutral or middle of the road approach.

Today we witness a revival of satanist cults; we hear of satanic services conducted on Halloween night. Children are kidnapped by satanists for their ritualistic sacrifices. Orthodox clergy are ritualistically killed as has happened more than once in California. Everywhere Satan reaches out to ensnare as many innocent people as possible. The newsstands are filled with material on spiritualism, supernatural phenomena, seances, prophesies and all sorts of demonically inspired works. These works all serve Satan, for they are not the fruit of the Holy Spirit, but the fruit of the spirit of this world.

Пастирско објаснување за Halloween - Ноќ на вештерките

За веселиот празник на тиквите

        Сега е време од годината кога секуларното општество во кое што живееме се подготвува за фестивалот Halloween или “Ноќ на вештерките.” Многумина не ги знаат нејзините духовни корени и историјата, и зошто е спротивно со учењето на Црквата. Славењето на “Ноќта на вештерките” започнало да се слави помеѓу келтичките народи во Велика Британија, Ирска и северна Франција пред христијанската епоха. Овие пагански народи верувале дека животот бил роден од смртта. Затоа тие го прославувале почетокот на “новата година” во есен ( ноќта помеѓу на 31 октомври кон 1ви ноември), кога, како што тие верувале, почнувала ладната сезона, мракот, распаѓањето и почетокот на смртта. Одредено божество кое го нарекувале Самајн - келстко верување било дека тој бил принцот на смртта и во негова чест тие ја празнувале новата година.

          Од православна христијанска гледна точка, овде можеме да видиме многу ѓаволски верувања и практики поврзани со овој празник кои се задржале до денес. Во пресрет на новогодишниот фестивал, Друитите¹, кои што биле жреци на келтичкиот култ, им давале упатства на својот народ да ги изгаснат сите огништа и светла. Вечерта, на фестивалот, палеле огромен логорски оган од дабови гранки (дабот бил сметан од страна на Келтите како свето дрво). На овој оган биле принесувани жртви, со цел да се смири и ублажи Самајн, принцот на смртта. Тие, исто така, верувале дека Самајн се задоволувал со жртвите, и им овозможувал на душите на мртвите да се вратат во своите домови за свечената посета на овој ден. Од ова верување произлегло одењето во црни облеки и костуми на духови, вештерки, гоблини, самовили и други слични.  На таков начин верувале дека живите ќе комуницираат со мртвите, преку ритуалот на имитирање преку костими и талкање во темнините на ноќта, како што би талкале и мртвите души.

        Изреката „трик или милостиња“ (trick or treat) е исто така составен дел од ова верување и практика. Било верувано дека душите на мртвите кои влегле во светот на темнината, распаѓањето и смртта,  биле во целосно општење и потчинување на Самајн и низ болка ја покажувале потребата од неговата свечена посета. Ова било уште еден ритуал на Келтите во кој што верувале. Затоа келтските многубошци подготвувале обилна гозба на јадења во таа ноќ, зашто верувале, доколку не најдат “милост” со своите приноси за душите на мртвите, тогаш гневот и лутината на Самјан ќе доведат до “трикови” или клетви врз живите.

     Такво е вистинското значење на овој пагански празник.

Тогаш е очигледно дека за православниот христијанин невозможно е, неприфатливо и идолско е ова празнување, преставувајќи вистинско предавство на Бога и на нашата Света Црква. Ако учествуваме во овие ритуали, имитирајќи мртовец и талкајќи во ноќта барајќи милостиња или нудејќи им на децата, тогаш своеволно бараме дружење со мртвите, чиј што господар не е Самјан, туку сатаната. Тогаш таа милостиња се нуди на сатана, а не на децата.

Постојат и други обичаи поврзани со оваа паганскиа ноќ- “Ноќта на вештерките” од кои ние треба да стаиме настрана, како што се магии, врачарење, игри на среќа, гатање и резањето на грдото лице на тиква а потоа вметнувањето на запалена свеќа, како онаа на злогласниот кој го носи името “Jack O'Lantern” (лампата на Џек) или како што е познато кај нас тиквен фенер. Ние не треба да земеме никакво учество во ова.

        Тиквите (во старо време биле користени други зеленчуци) биле резани од Келтите како имитација на смртта и била користена за пренесување на нов оган (од светиот дабов оган) во домовите каде што тиквениот фенер светел цела ноќ.

Овој “свет фенер,” горејќи цела ноќ, е ѓаволско извртување на светото кандило, кое што гори пред иконата на Христос и на светиите. Дури и користењето и поставувањето на Џековата ламба (тиквениот фенер) ја симболизира смртта на овој фестивал, кој што е во чест на сатаната.

      Светите Отци на ранохристијанска Црква, во првиот милениум ( во времето кога Црквата беше строго Православна), се борела против овој многубожечко - келтички празник и во тој ден вовела да се празнува празникот на Сите Светии². Од овде терминот Halloween или “Ноќта на Вештерките”, почнал да се развива. Вака е настанат терминот Halloween (“Ноќта на вештерките”).

        Корените на зборовите Halloween (Ноќ на вештерките) се од староанглискиот All Hallow E'en – вечер посветена на сите што се свети. Зборот All Hallow'Even “сите оние кои беа свети - Сите Светии,” кое што низ времето се скратило до Hallow E'En (осветени).

За жал зборот “Halloween” (Ноќта на Вештерките) доби погрешно значење или од незнаење или од не многу разбирање на суштината. Така келтските пагани го слават овој фестивал на исти ден кога Христијаните го празнуваат празникот на Сите Светии (во западното христијанство), станало познато како Halloween (Ноќта на Вештерките).

       Луѓето кои останале пагани а воедно и анти-христијаните реагирале за да ја потиснат Црквата со популаризирање на својот фестивал во оваа вечер. Многу од овие ритуали вклучуваат сквернавење и исмејување на почитувањето на Светите Мошти. Светите садови, како што се крстовите и Светите Дарови, биле крадени, сквернавени и перверзно злоупотребувани. Оваа практика на почетокот станало начин за прогон и малтретирање на христијаните кои според нивното убедување не сакале да учествуваат на било кој начин на служење на богот на смртта.

        Во современото западно општество може да се забележи дека не успеал обидот на Римокатоличката Црква да го замени овој многубожечки и пагански фестивал во христијанско празнување. Како тогаш нешто толку очигледно, контрадикторно на Светата православна вера, добива такво прифаќање меѓу христијанскиот народ? Одговорот е духовна апатија и рамнодушност кои што се духовни корени на безбожие, атеизам и дистанцирање од Бога. Денешното општество ги подржува празнувањата на “Ноќта на вештерките” и слични фестивали , без одлед на нивното паганско и идолско потекло, претставувајки ги како безопасни и без последици. Ако ги анализираме одблиску овие пагански празници, ќе забележиме дека тие се извор на уништување на било каков вид на духовна основа и водат кон неверување и целосен атеизам.

       Славењето “Ноќта на Вештерките” (Halloween), ја поткопува основата на Црквата која што била формирана на крвта на мачениците кои што одбија, со давањето на нивните животи (маченички беа убивани од тие пагани), да земат учество во било каква форма на идолопоклонство. Светата Црква мора да заземе строг став во справувањето на вакви пагански настани. Христос ни говореше дека Господ Бог е судија на сите наши активности и верувања кои ги чиниме, и дека сме или ЗА БОГА или ПРОТИВ БОГА. Не постои неутралност или средина во пристапот.

         Денес сме сведоци на заживување на сатанистичките култови; слушаме за сатански ритуали спроведени на Ноќта на вештерките. Мали деца се киднапирани од сатанистите и ги убиваат за нивните ритуални жртвувања. А истите сатанисти почнаа да прават и ритуали со убивање на Православни свештеници како што не еднаш се има случено во Калифорнија. Насекаде сатаната достигнува да улови колку што може повеќе невини луѓе. Продавниците каде што се продаваат весници се полни со материјали за спиритизам, натприродени феномени, сеанси³, пророкувања и сите видови на демонско – инспиративни дела. Сите овие дела се во служба на сатаната, бидејќи тие не се плод на Светиот Дух, но се плод на духот од овој свет.

Кирил, Архиепископ Западно – Американски

и Сан Франциски

Превел: ипоѓакон Стојанче Андов

        Сите права се задржани од преведувачот. Без негова согласност, не е дозволено никакво копирање или писмено објавување на оваа статија.

1Древноирландски или галски жреци.

2Во православната Црква, празникот на Сите Светии се слави, исто така, во првата недела по Педесетница.

3Спиритистички средби.   

По Стапките на Свети Јован, Архиепископ Шангајски и Сан Франциски!

По Стапките на Свети Јован, Архиепископ Шангајски и Сан Франциски!

 Здр. на сите!
Ете, по милоста на Бога и молитвите на св. Јован, се сними разговор во чест од дваесетгодишниот јубилеј од канонизацијата на големиот чудотворец, св. Јован, на радиото на Брегалничката епархија.
Слава на Бога за сè!
Св. Јоване, моли го Бога за нас!

Доколку кликнете на овој линк, ќе можете да го слушнете разговорот:

http://kiwi6.com/file/c055ipsq3r



https://trizvon.wordpress.com

In the footstep of St. John of Shangai and San Francisco.
Hi everyone,
by the mercy of God and the prayers of St, John, it was recorder a talk in honor of 20th Anniversary of the glorification of the great wonderworker, St. John for the radio of the Bregalnichka diocese in Macedonia.
Glory be to God for everything!
O St. John, pray God for us!

If you like to hear the talk, follow the link bellow:
The talk is in Macedonian.
http://kiwi6.com/file/c055ipsq3r

Свети Јован Шангајски и Сан Франциски и неговата просфора

         Денес, на часот по Пастирско Богословие дискутиравме за чинот на ракополагање на свештеник и ѓакон. Патем, јас љубејќи го свети Јован Шангајски, се сетив на неговата пастирско-архиерејска служба и на професорот отец Григориј Науменко му поставив прашање поврзано со светителот. Кога ми кажа дека тој имал прилика да земе благослов од свети Јован, јас, полн со радост, веднаш го замолив да ни го раскаже своето искуство со свети Јован на што тој со задоволство се согласи. Точните зборови не можам во целост да ги запазам, но ќе го парафразирам она кое тој ни го раскажа: “ Мојот татко, исто така, беше свештеник. Кога јас имав девет години, отидовме заедно во манастирот Ново Дивеево¹ во Њу Џерси. Во тој период таму беше дојден свети Јован Шангаски и Сан Франциски. Тој служеше литургија секој ден. Кога отидовме таму, литургијата беше завршена и мојот татко ми рече да одиме во неговата ќелија, каде што тој се наоѓаше за да земеме благослов.” Пред да почне да раскажува отец Григориј, му реков: “Свети Јован, обично, по литургијата не практикуваше да зборува со некој на одредени теми, или да одговори на некои прашања зашто заради причеста и благодатта на литургијата, не сакаше да биде вознемируван од други работи.” Тој ми потврди и рече: “ Да, тоа е точно, но ние немавме нешто да го прашаме, туку отидовме само да земеме благослов на што не благослови и ништо пособено не ни рече зашто не го ни прашавме. Она кое сакам да го кажам и она што до денес ми остана во сеќавање беше: кога влеговме кај него, свети Јован ја јадеше просфората од литургијата² и беше толку внимателен што не дозволи ниту трошка од просфората да падне на земја и сите трошки кои беа на салфетката ги изеде и внимателно ја исчисти за да не остане ништо на неа. Гледајте колку само тој беше внимателен со една просфора. Денес кога служам во мојот храм, гледам малите деца јадат и насекаде во црквата има трошки од просфори. Затоа неколку пати на проподед им реков на родителите да внимаваат кога им даваат просфори на своите деца за да не ронат на земја, зашто е осветена. Патем, ние кога го чистиме храмот со правосмукалка, тој отпад го фрламе во посебно место, каде што подоцна го палиме”.

      Вистинскиот настан кој ни го раскажа отец Григориј со свети Јован а и неговото искуство во храмот, ми се врежа во глава. Патем си реков: “Ако, еден ден, јас бидам свештеник, ова мора да го имам во предвид и да внимавам со просфорите.

19 Ноември, 2013то Лето Господово

Светотроитска Семинарија, Џорднвил Њујорк

1Ново Дивеево е женски манастир во државата Њу Џерси, триесет мин.оддалечено од градот Њујорк. Истиот е под јурисдикција на Руската Задгранична Црква.

2Во Руската Црква просфорите се многу помала за разлика од нашите.

Отварање на светите мошти на светителот и чудотворецот Јован, архиепископ Шангајски и Сан Франциски

Господ ги чува сите коски нивни;

ниедна од нив нема да се строши

(Псалм 33:20)

Во името на Отецот и Синот и Светиот Дух.

         Во 1993 год. од Рождеството по Плод на нашиот Господ Исус Христос, на празникот св. Харитон исповедник, 29 септември (11ти октомври нов стил), Семилостивиот Господ ни откри на нас грешните голема милост преку откривањето на светите и многуцелебни мошти на Иерархот и Чудотворец Јован, архиепископ Шангајски и Сан Франциски, кои почиваат во прекрасната, исполнета со молитва и благоукрасена усипалница¹, недопрени дваесет и седум години по погребувањето под Катедралната црква на Мајката Божја “Радост на сите Нажалени.”

          Тој понеделник беше строг пост за сите оние кои зедоа учество во ова свето послушание во Црквата. Многумина се подготвуваа со тоа што служеа Божествена Литургија и исто така и преку исповед. Вечерта, по вечерната богослужба која се служеше на олтарот на свети Јован Кронштадски и чудотворец на цела Русија (на неговото прославување учествуваше и присноспоменатиот владика Јован), земаа благослов од надлежниот архиереј на Западно- Американската епархија, архиепископот Антониј: свештеникот Георги Куртов, свештеникот Александар Красовски, протоѓаконот Николај Поршников, ѓаконот Алексеј Котар и чтецот Владимир Красовски. Околу осум часот вечерта, по земањето благослов, учесниците влегоа во светата усипалница за да подготват сè што беше потребно, а кои што истите веќе беа благословени од неговото високопреосвештенство, надлежниот архиереј. Во усипалницата, Борис Михајлович кој што беше хранител, чекаше и веќе работеше внатре.

Беше подготвена долга маса на која подоцна привремено беше ставен ковчег, направен од борово дрво. Беа донесени хебла, чекан и други потребни инструменти. Сите свеќници, цвеќиња и аналои беа тргнати настрана за да се направи повеќе место за работа. Свеќите гореа на свеќниците и сета усипалница беше осветлена.

         Откако почетните подготовки за работа беа завршени, по возгласот Благословен е нашиот Бог и по почетните молитви, над гробот почнаа да читаат Евангелие од св. Јован: Во почетокот беше Словото. Околу девет часот вечерта, за време на читањето на Светото Евангелие, надлежниот архиереј на Западно-Американската епархија, владика Антониј, архиепископот Троитско – Сираќуски, Лавр, еписко Сиетелски Кирил, протоиереј Стефан Павлено, протоиереј Петар Перекрестов, иереј Сергеј Котар, иеромонах Петар (Лукијанов), иереј Павел Ивашевич и јероѓаконот Андроник (Таратухин) пристигнаа во светата усипалница. Вкупно беа на број петнаесет луѓе: три архиереи, седум свештеници, три ѓакони, еден чтец и еден мирјанин. Сите тројца владици, како и свештениците, читаа од Светото Евангелие. Околу девет часот и седум минути, по читањето на Евангелието, владиците почнаа да служат панихида, со пеење на целиот клир. Истата заврши околу 9:45 навечер. Пред да се испее “вечен спомен”, беше прочитана молитвата пред почеток на секоја добра работа. Потоа, владиката се обрати кон сите присутни со следните зборови: “Преосвештени архиереи, отци и браќа. Господ ни испрати свето послушание во нашата Црква, да ги прегледаме светите останки на нашиот драг наставник, архипастир и отец владика Јован. Да пристапиме кон оваа света работа со љубов еден кон друг... со една уста и со едно срце. По овие зборови, владика Антониј побара прошка од сите присутни и потоа направи метанија, која што беше повторена од сите со зборовите Господ да ти прости, прости ни и нас. Помоли се за нас, владико свети. Протоѓаконот провозгласи вечен спомен.

         Новиот привремен боров ковчег беше внесен внатре. Внатрешната страна на ковчегот беше тапацирана со бел мазен сатен. Одозгора на ковчегот имаше крст. Внатре во ковчегот имаше ставено бел чаршав. Ковчегот беше осветен. Сите свештени предмети и ткаенини беа извадени од светиот ковчег. На сите кои беа присутни им беше објаснето во врска со претходното испитување, кое што се случи во ноќна на 17/30 септемри – на празникот на светите маченички Вера, Надеж и Љубов со нејзината мајка Софија. Понатаму пристапивме кон отварање на бетонскиот капак од саркофагот, кој што тежеше четиристотини пауни. Ова отварање се случи додека се пееше умилителниот тропар Помилуј нè Господи, помилуј нè. Капакот беше изнесен надвор, до усипалницата. Оние кои не беа присутни на иницијалното (почетното) отварање, сега видоа дека мандијата со која што беше покриен ковчегот беше како нова.

       Имајќи обѕир на тоа што почетното испитување покажа дека ковчегот беше доста многу р'ѓосан, сите присутни пристапија да го спојат ковчегот од четирите страни затоа што не се знаеше во каква положба беше долната странат. За време на пеењето на икосот Сам Един еси Бесмертниј² светите останки на владика Јован беа подигнати од ковчегот со големо внимание, прво високо за да се провери долната страна. Од долната страна беа ставени штици и ковчегот беше ставен врз саркофагот. За време на проверувањето на ковчегот, беше забележано дека истиот беше сериозно изгниен и на неколку места од изгниеното имаше дупки. Ковчегот, кој што за време на погребението беше сребрено-сива боја, сега имаше златна боја од пожолтениот лакиран метал кој што беше избледен. Потоа владика Антониј му благослови на јеромонахот Петар (Лукијанов), од манастирот Света Троица, да го отвори ковчегот. По затварањето на ковчегот на погребението, како спомен отец Петар го чуваше клучот. По неколку обиди да се отвори ковчегот, очигледно беше дека резето (бравата) беше р'ѓосана. Без оглед на тоа што беше внимателен при обидот да го отвори, не се отвараше. Со претходна молитва, на крај протоѓаконот го скрши резете. Мораше да се користа хебла, шрафцигер и клешта за да се оддели горниот дел од ковчегот. Пред нашите очи ковчегот почна да се распаѓа, крши и разделува на делови. Повикувајќи ја на помош Пречистата Мајка Божја, почнавме да пееме: Друга помош немаме, освен Тебе, Пречиста Дево, Помогни ни... На крајот, по приближно дваесет минути работа, горниор дел од ковчегот се оддели. Тешко е со зборови да се опише трепетната состојба, која сите не обзеде. За време на пеењето на Вратите на милосрдието отвори ни ги Богородице, владика Антониј ја подигна горната половина од ковчегот и се открија светите мошти на Владика Јован.

         Во тој момент завладеа голема тишина и спокојство. Оние кои беа присутни, јасно го видоа телото од починатиот, облечен во пасхални одежди со свилена ткаенина, кои од влагата станале зелени. На главата на Владика имаше бела митра со рачно нацртани (изработени) икони. Лицето негово беше покриено со воздух на кој што беа изобразени Серафими. Под десната рака лежеше дрвената патерица. Останките беа посипани со голема количина на земја. Авторот на овие редови (кој што за време на погребалната служба, како желзодржец на вечноспомнуваниот владика Едмонтски, Сава), се сеќава дека пред затварањето на ковчегот, неговото преосвештенство, владиката Сава посипа земја врз телото на Владика Јован од голем сад. Во исто време, друг владика ( вечноспомнуваниот архиепикоп на Чиле, Леонтиј), посипа масло од светото Елеосвештение на телото.

       Сувите нетлени раце на Владика Јован беа подигнати од телото, како да висеа во воздух, додека долниот дел од рацете беа исушени. Можевме да ја видиме кожата и ноктите на рацете. Бројаницата која што беше на неговата лева рака беше изгниена. Дрвениот крст од Ерусалим на кој што беше прицврстен лист со разрешителна молитва беа се уште зачувани во рацете на Владика. Исто така неговиот архиерејски крст и панагиа беа запазени. Мало Евангелие од Киев, со кожени корици беше се уште цело и неоштетено и покрај тоа што внатрешноста на корицата беше дезинтегрирана и распадната на парчиња. Во ковчегот имаше уште еден крст покрај левото рамо кој што се распадна за време на проверувањето. Мала икона од свети Архангел Михаил ( чие што беше световното име беше на Владиката пред да се замонаши), веќе се беше распаднала. Сите овие свети предмети беа извадени од ковчегот и ставени настрана. Се знаеше дека за време на погребот, внатрешната облога во ковчегот беше светло плава, а сега заради мувлата и влагата станала зелена.

      Владиката Антониј се прекрсти додека го читаше гласно педесетиот псалм Помилуј ме Боже поради големата Твоја милост, и со трепет и голема внимателност го подигна воздухот од лицето на починатиот Владика Јован. Веќе се откри чесниот лик. Во душите на сите присутни се чувствуваше полно спокојство, длабоко чувство со Божјо благоговение. Никој не беше изненаден, ниту се восхитуваа, туку со големо умиление и страв Божји гледавме на лицето на упокоениот Владика. Кожата на лицето беше светла, речиси бела. Косата на главата и брадата како и веѓите беа сиви, зачувани и недопрени (неоштетени) на лицето. Дури и веѓите беа сочувани. Устата на Владика беше малку отворена и се гледаа забите. Митрата на главата и иконите на неа беа зачувани, и покрај тоа што иконата на св. Јован Крстител која што стоеше од левата страна на митрата беше падната и лежеше врз перницата. Беше донесен чист воздух³ за да се покрие лицето на Владика. Потоа пристапивме кон отварање на вториот дел од ковчегот, кој што беше многу р'ѓосан. Повторно мораше да се користи хебла и шрафцигер за да се оддели. Кога тој дел беше отворен, сите присутни видоа дека долниот дел од одеждите целосно беа зачувани. Кожените сандали на нозете на Владика беа видливи, и беше забележано дел од левата пета истлеала до неговата коска. Самите нозе, колку што можеше да се види беа темни, а кожата на нозете беше нераспадната. Одлучено беше моштите да не останат во стариот речиси распаднат ковчег, туку ќе треба да се положат во новиот. Почнавме да пееме ирмоси од Великиот и покајнички Канон на св. Андреј Критски: Помошник и Покровител на спасението ми стана... Чујте небеса и ќе прозборам...Погледнете, погледнете дека Јас сум Бог... За време на овие песнопенија, светите мошти се подготвуваа за да се пренесат во новиот ковчег. Масата со новиот ковчег, која што стоеше до фреската на Покров на Пресвета Богородица беше поместена поблиску, до предниот дел на стариот ковчег. Додека се пееше На непоколебливиот камен на заповедите Твои, Христе... - со нашите раце ги подигнавме светите мошти и ги пренесовме. За време на пеењето на тропарот Помилуј нè Господи, помилуј нè, светите мошти беа спуштени во новиот ковчег. Пред положувањето во новиот ковчег, прво ги исчистивме од земјата и од рѓосаниот прав.

        Како што сите видоа и почувствуваа, светите мошти беа цели и нераспадливи. Тетивата помеѓу коските беа зачувани. Моштите беа многу бели. Сите присутни видоа дека одеждите од долната страна на светите мошти не неа изгниени. По чистењето на прашината, светите мошти беа положени во нов ковчег и завиткани во нов чаршав. Додека се пееше кондакот Душу моја, душо моја, разбуди се, зошто спиеш, стариот ковчег беше изнесен од усипалницата и поставен со соседната соба. Миризбата на влага и рѓата изчезнаа и сите почувствуваа дека од светите мошти не се чувствуваше никаков мирис на тлеење. За време на ова, недалеку од усипалницата чекаше свештеникот Јарослав Беликов со својот двегодишен син. Неговиот син Всеволод страдаше од болест на бубрезите и го донесоа во усипалницата за да се приложи⁴ на нетлените раце на владика Јован.

      Потоа сите пристапија кон чистење на бетонската гробница во која што имаше многу рѓосана земја. За време на пењето на деветата песна од Великиот какон Од бессемено зачнување, ковчегот со светите мошти беше поставен над бетонската гробница. Предметите кои што беа во стариот ковчег беа ставени во плико и положени во новиот ковчег. Потоа ковчегот со моштите беше спуштен во гробницата⁵ и беше затворен со капакот. Владика Лавр со заврза ковчегот со врвка и владика Антониј го запечати со епархискиот печат и одозгора беше ставена мандијата.

За време на пеењето Од бессемено зачнување бетонскиот капак беше вратен назад на гробницата и покриен со брокат⁶. На плочата сите предмети како (митрата, икони, рипиди, трикири и дикири) беа вратени на своето место каде што и претходно стоеја. По сета ова работа, беше отслужена заупокоена литија⁷ и сите присутни беа помазани од неугасливата (секогашзапалената) лампада⁸ која стои на гробот. Следејќи го примерот на патријархот српски Павле кој што го посети храмот минатата година, сиот клир го испеа светителскиот тропар Православија наставниче⁹. Потоа владика Антониј се заблагодари на сите за дадениот труд и ревност. Во 11:15 сите си заминаа во своите домови со молитвен трепет, благодарејќи му на Бога за испратената милост, утешение и духовната радост. Амин!

Дивен е Бог во Своите светии! Светителу отче Јоване, моли го Бога за нас. Крај и слава на Бога!

Текстот беше запишан на 30 октомври, 1993 година.

Истиот беше прочитан и одобрен од

архиепископ Антониј (Медведев)

и митрополит Лавр (Шкурлој).

 Сите права се задржани од преведувачот. Без негова согласност, не е дозволено никакво копирање или писмено објавување на оваа статија.

1Усипалница е просторија под Катедралниот храм во Сан Франциско, каде што Св. Јован беше погребан. Со наши зборови – гробница. Таму почиваа неговите нетлени мошти се до 1993. Денес, истата усипалница е Параклис.

2Само Ти единствен си бесмртен.

3Воздух е платното со кое се покриваат Путирот и Дискосот.

4Поклони.

5Саркофагот.

6Спесифично ткаење, проткаено со златни или сребрени нишки.

7Кратка Панихида.

8Кандило.

9Наставнику на православните. ..