Каде е Црквата?

5ти Март, 2015

Од часот по Патрологија

Има многу суштински работи да се учат од Светите Отци. Ние не страдаме за верата како што страдаа тие. Да го земеме примерот на св. Максим исповедник. Зошто се нарекува исповедник. Неговото житие ни кажува колкав поборник бил за верата, но во исто време, колку пати бил измачуван од монофилитите и на крајот му беше отсечен јазикот и едната рака.

Денес, на часот по Патрологија го учевме овој свет исповедник за Православнието. Кој би помислил дека таков обичен монах ќе стане голем бранител на верата? Неговата поборност ги бодеше очите на огромната маса на монофилити, вклучувајќи го и самиот император Ираклиј, па потоа Констанц кој што и го мачеше.  Во една прилика, св. Максим бил запрашан од еретиците: “ кога сета вселенска црква би се држела за тоа учење, каде би бил тој?” Овој исповедник им го одговорил следното: “Дури и ако целата Црква е во општење со вас, јас нема да бидам.” Ова е една од неговите познати исповеди за верата. Овде ја гледаме неговата тврдост во верата. Ова го отвара прашањето што и каде е Црквата. Црквата е таму каде што се проповеда вистината. Ова е важно да се знае. Црквата е основана онаму каде што се проповеда вистината. Православието, како што ни говореше отец Лука, не е број или географски места. Православието е онаму каде што се чува верата. Дури и ако во еден храм има триесет верници со свештенослужител или пак архиереј, доволно е за зачувување на верата. Понатаму, тој истакна една работа кога ја чинат некои свештенослужители а е погрешно. Некои од нив, на големиот вход наместо да кажат “и сите вас православни христијани” како што е устроено, тие велат “вас и сите православни христијани.” Зборовите “сите православни христијани” ја определува полнотата на верата во таа црква, на таа служба. Не е потребно да ги вклучиме останатите, кога веќе имаме полнота во тој момент. Оние лаици кои што е присутни на таа литургија, се доволни за да се задржи полнотата на Православието, да се зачува. Црквата е вистинско тело, организм, а не институција.

Тоа се случи и со Св. Максим. Во тој период речиси сите беа во заблуда, а само тој ја држеше вистината. Во врска со верата, тој беше вистински борец и заштитник на истата. Неговиот збор носеше авторитет кај многумина свештенослужители. Кога отишол во Африка, повикал собор на кој го осудиле монофилитизмот. Истото се случи и кога отишол во Рим. Папата Мартин го подржувал во тоа. Како резултат на нивната будност во верата, биле гонети од останатите подржувачи на верата. Овие двајца ја држеа полнотата на Црквата. На крај што се покажа? Св. Максим се упокои во прогонство, во маки, а осумнаесет години по неговата смрт беше одржан Шестиот Вселенски Собор на кој што како начелно учење беше неговото, а монофилитизмот беше осуден.

Господ нема потреба од поседување на слободен избор. Едноставно Тој го има тоа. Ние сме тие кои што треба да одбереме да ја следиме волјата на Бога, на Црквата. Често ние луѓето правиме погрешни избори. Да го земеме примерот на Христос. Тој не говореше “јас” туку се повикуваше на Библијата, следејќи ја волјата на Отецот. Тој беше совршено послушен, дури до смрт. “Се можам преку Исус Христос, Кој ме крепи” (Фил. 4.13), апостол Павле се отповикува.

Отец Лука го заврши часот со следните зборови: “Ние Му служиме на Христа. Треба да гледаме во правец, што Тој сака, а не национални идеа и сл. А што сака Тој? Спасение на нашите души, а не да паднеме во пеколот. Ако ова не го имаме во предвид, тогаш сме во неволја.

"Ако ти го дадам ова (маркер) и ти кажам да го користиш," продолѓи да ни говори отец Лука, "треба да знаеш за која намена да го користиш, а не за се и сешто. Така и Христос ни дава нешта, но ние треба да бидеме мудри и да знаеме како да ги ползуваме.”