Борба и Благослов

Создадени сме според ликот и подобието на Бога, а Тој нѐ љуби како свои чеда. Божјата волја не нѐ носи онаму каде што Неговата благодат нема да нѐ заштити.

Ние, битијата човечки сме имаме слабости и телото се стреми да го чини она што сака. Како и дали можеме да најдеме баланс меѓу нашите согрешенја и подобноста од Неговата љубов? Тегобно е. Така, понекогаш доаѓам до момент каде што не можам да се борам повеќе, мислам дека ја немам потребната сила и паѓам. Едноставно не го гледам крајот на таа борба и паднатост. 

Да избегам ли од светот? Мислам дека тоа не е решение затоа што од својот ум и помисли не се бега. Истовремено, чувствувам дека ја користам Божјата љубов и истата од Пресветата. Го слушам гласот на мојот владика, кој ми рече: “Чувај си ја душичката од злото на овој свет.” А јас, го испуштив тој воз и сега трчам да го стигнам. Но, тоа речиси е невозможно. Не научив да ја игнорирам минливоста и да ја искористам златната можност. Неретко, бегам од љубовта и благодатта Божја која ме штити и постојано ме закрилува.

Благослов ли е да се биде човек? Ако е така, тогаш зошто е така лесно да се изгуби вечниот живот? Зошто слабоста на телото е пречка за тој живот вечен? Благослов е да се љуби Бога, но во исто време се стремам да служам на двајца господари и тоа не е добро. Ако Бог не создаде да бидеме Негови возљубени, како да се отгрнам од оние помисли и дејства на слабоста на телото? Да се молам? Да постам? Да одам во црква? Сетоа тоа го чинам и пак, паѓам кога искушението ќе тропне на врата. Иако не знам што да чинам повеќе, знам само дека не сакам да го изгубам Бог во мојот живот. Тоа би било најголемата болка која што би ја болувал и најгорчливата чаша пијалок што би го испил. Дали сега теологизирам или пак филозофирам, не знам, но верувам дека кога станува збор за Бога, нема компромис. Како во светот на математиката: или одговорот ти е точен или погрешен. Благослов ли е да се биде човек? Кога верувам, ја артикулирам својата вера. Во исто време, кога грешам, пак ги живеам тие дела. Зошто е тоа така? Ми се чини, се фокусираме на погрешни работи и избираме да правиме погрешни нешта и да останеме подалеку од Бога. Такви сме ние, паднатите, паднатите битија кои не сакаат да станат, туку да останат во калта. Говорејќи како човек, како некој со слабости и полн со прегрешенија, не секогаш знам кој сум, но во текот на годините како што чекорам, се осознавам. Во моментот, најдоброто што можам да го сторам е да созеревам за она кој сум бил во минатото и да споредам со тоа кој сакам да бидам во иднина. По овие две - ќе ја осознаам разликата ќе знам кој да бидам сега. Да се битисува значи навистина да се живее со промена. Во повозвишен свет можеби е различно, но овде, да се живее значи промена и надеж на подобра и катадневна промена. Ако мојот живот ја изгуби својата убавина, тоа е заради тоа веројатно заради тоа што не се радувам доволно во него. Честопати заборавам да го славам големиот дар од Бога. Мојот живот треба да биде радост и прослава за сиот дар кој што мојот сладок Господ ми го има дадено. И кога сум во страв и се кријам, Тој ме бара со многу трпение и љубов и кога ќе паднам, таа Љубов ме подига. Ова не нештата кои ги гледам и уште не ја воспримам својата лекција. Размислувајќи за сето ова како и за слабоста на моето тело и беззаконијата, на ум ми доаѓа првиот стих од евенгелието на св. Јован: Во почетокот беше Словото, а Словото беше со Бога и Бог беше Словото. Христос беше словото, Тој што се откри себе си во тело и остана Бог. Тој се даде себе си на парчиња за јас да разберам и почувствувам кој е Тој. Денес, после сите мои безаконија, непослушание и слабости, Тој продолжува да ја открива и шири Неговата љубов и долготрпение. Заради Него и преку Неговиот пример, човечкиот дух може да се издигне над секоја трагедија. Секогаш, која и да претрпиме лична ноќ на тага, Божјата љубов сјае во темнина. Надежта може да ја излечи повредената душа. Добро е со мојата душа! Сè што гледаме денес околу нас и во нас самите - длабоко во нашите срца, истоте тие нешта не биде секогаш такви исти. Сегашноста ни говори за минаттото, или со други слова, сегашноста е клучот на минатото. Редоследот на минатото кое се имаат случено во нашите животи со чисти или калливи дејствија нè имаат сторено да сме тоа што сме денес како индивидуи или нештат околу нас. Ако минатото е клучот за сегашноста (Uniformitarianism), тогаш иднината е клучот кон кој треба да се стремиме да бидеме; да го задржиме ликот и подобието Божјо. 

Во една од македонските народни приказни се вели дека човек не знае кога, каде и колку ќе згреши и затоа е најдобро да не греши. Благослов ли е да се биде човек? Мојот живот треба да биде радост и прослава за сиот дар кој што мојот сладок Господ ми го има дадено. Низ годините во животот научив дека борбата и благословот не одат еден без друг. Така е, благослов е!