Безболна шлаканица

Мај 9ти, 2015

Џорданвил

Преку своите слабости секој ден ја гледам милоста на Бога. Кога мислам дека Он се оддалечил од мене, тогаш Тој најмногу е со мене. Но колку пак далеку јас можам да размислувам со својот ум? Оној кој што е приврзан до земјата, не може повисоко да мисли од земното. Но што да се чини. Кога ќе помислам дека сум научил нешто, тогаш ќе осознаам дека не знам ништо. Како и да е, вечерва, само што започна бдението, за време на вечерната Бог ми удри шлаканица, но безболна. Тоа беше шлаканица без болка која што ме пробуде, а Он ми рече:

• “Време е! Доста седиш во мрак. Светлината е пред тебе, само треба да ги отвориш очите!”

Во манастирот има еден монах, отец Никон, со кој што повремено пријателувам. Често се шегуваме, ќе се поттурнеме за да се насмееме еден со друг. Едноставно многу братски и пријателски се однесува кон мене. Истиот бил замонашен одамна во овој манастир, но кога еден владика, некогашен Џорданвилски монах, возобнови друг манастир во Западна Вирџинија, отец Никон замина со него. Веднаш по Пасха, ова година, тој владика замина да пастироначалствува во Австралија и отец Никон се врати во своето огниште, во матицата Светотроитска. Еден ден кога го прашав за причината за неговото враќање овде, тој вака ми одговори: “Јас овде бев замонашен и овде е моето место.”

Ете вистински монах, - реков во себе. Истовремено, се сетив на игумановите слова на отец Лука кога еднаш додека  разговарав со него за монашството, ми рече:

• Кога некој ќе се замонаши во манастир, таму треба да остане до крајот на својот живот и таму да го остави своето тело. Во манастирот каде што се замонашил, дал завет на Бога преку игуменот, таму му е дадена благодатта и таму ќе добива најмногу сили за да се бори против кнезот на овој свет и да си ја спасува душата. Каде што ќе се замонаши, таму и треба да остане.

Отец Никон се врати назад, за да си ја спасува душата во овој манастир, каде што го примил монашкиот потсриг. Денес, безболната шлаканица која што ја добив од Бога беше преку отец Никон. Што точно се случи? Во своето искуство како православен христијанин кој што сака да си ја спаси душата, воочив дека доколку не се причестам повеќе од еден месец или пак исповедам, готово е, многу искушенија почнуваат. Всушност, се трудам да се причестувам често, но ете, овој период тоа не го сторив и започна падот. Што се не се случуваше со мене: искушенија од сите страни, и згора на тоа суровоста почна да ме вее. Во кој правец и да одев, ништо не релултираше. Зошто? Затоа што не барав сокровиште во Бога. Срцето мое не гореше за покајание, ниту пак за солзи.

Како и на секоја вечерна, и за време на оваа, игуменот исповедаше. Богомолците се подредија во линија. Отец Никон беше прв, а јас стоев во нартексот од храмот. Кога тој заврши со исповед, тргна назад за да се качи на балконот каде што секогаш стоеше за време на службите. Пред да почне да се качува, дојде до мене и ми рече:

• Мислам дека треба да се исповедаш! И почnа да се искачува по скалите нагоре.

Во истиот момент морници го поминаа моето тело.

Што се случи? - Започнав да се прашувам.

Од каде сега токму отец Никон да ми каже вакво нешто?

Зар тоа би било коинциденција? Познавајќи се самиот себе, не би рекол дека беше. Во монасите има нешто кое што ги плени срцата на нас, мирјаните. Овде не сакам да кажам дека тие се светители, или пак пророци. И тие се луѓе како и ние, но има нешто во нив кое ги прави да бидат посебни, чудесни. Ангелскиот образ, кој што го зеле на себе, ги прави да бидат необични. Вечерва, токму еден од таквите црконосци, ангелоподобници и схимници, отец Никон, ми рече дека треба да одам на исповед.

Многу се рарувам што тоа го сторив вечерва. Веднаш застанав во линија и кога дојде мојот ред, се исповедав кај високопреподобниот игумен. А колку пак ми олесна откако излегов од исповед! Застанав на крајот од храмот зашто веќе насетував дека солзите ќе дојдат и тоа се случи. Откако завршив со исповедта, навистина почувствував како нешто тешко да фрлив од себе и тие почнаа да се леат. Дали беа покајнички, за тоа не можам да пишувам зашто не се што чувствуваме, можеме да опишеме.

Господ го чекаше моето покајание. Го чекаше со недели, но јас своеглавиот одолговлекував и чекав. А зошто чекав толку долго? За оној лошиот да ја заплени мојата душа и да ме стори роб на адот? За срам мој! Духовникот нема да ме изеде ако отидам на исповед. Тој се радува на моето покајание, и згора на тоа ми рече:

• “Кога ќе те нападне лукавиот, веднаш да дојдеш кај мене. Не чекај!”

Такви сме ние земните. Паѓаме, стануваме и сѐ така додека не издивнеме. Но сѐ додека има вистинско покајание во нас, тогаш ќе бидеме измиени од нашите гревови. Една руска експресија вели вака: “Там хорошо где нас нет” (добро е таму, каде што нас не нема). Јас ова вака го толкувам:

“Тоа е карактеристиката на човековиот живот на земјата. Откако ја изгубил бесмртноста, тој ги собира плодовите од своето непослушание.” Кога сме во ваква состојба, лесно се плашиме од страв каде што нема страв.

Оваа вечер, Милостивиот, гледајќи ме изгубен, Тој дојде кај мене зашто виде дека јас се уште ниту чекор не направив кон Него. Ми удри шлаканица која што беше безболна за да каже дека светлината е пред мене, само јас требаше да ги отворам очите, а кога тоа го сторив, Он ми рече:

• Погледни, Јас сум тука!

Македонштина

Со многу љубов и болка за

својот народ!

Жедни за пролевање крв

     По што друго би биле познати ние македонците, ако не по тоа што се јадеме еден со друг, предаваме, наштетуваме и што уште не. Библиска земја? Ма бегај бе. Ни "Б" немаме.

Со сите овие протести сега разбирам зошто рекле за нас македонците "да умре комшијата за да му ја земам козата." Ова денес вака се имплементира: "да го срушат премиерот и владата за да му ја земат канцеларијата и фотелјата."

     Протести, насилство, револт, немир и општа омраза – белег на цивилизацијата денес. 

     Ајде тоа што се случува се случува, но она што е уште пострашно и онака сакаат од надвор да не разделат, а додека тоа го сторат, ние самите меѓу себе ќе се разделиме. Ете зошто нема мир на Балканот, нема во Македонија. А за православни христијани? Кои православни христијани сме? Му велиме на Бога "чекај, Ти не се мешај, ние ќе се справиме со сето ова." Е ајде, Тој ве остава ама не знам до каде ќе стигнете. Очигледен е сенсот дека почнувате да роптате против Бога. Кога веќе против Него почнавте, почнувате и против државата, фукнционери и знаете што? На крај ќе почнете да роптате против себе и самите ќе се уништите. Е ова го сака ѓаволот и на тоа работи цело време. Знаете зошто падна тој од рајот? ЗАТОА ШТО ПРОТЕСТИРАШЕ. Значи, едно од најголемите негови мрежи против родот човечки е протестирањето. Им влева на луѓето помисли од типот ништо не чини, сè е труло и ги поттикнува на ревност за да протестираат и да се бунтуваат за "слобода." Гледам и македонците станале следбеници на Макијавели – целта ги оправдува средтсвата. Браво, и тоа влезе на нашата земја и се оплодува.

     Никаде и во ништо не тече мед и млеко. Секаде на власт има лоши и добри. Мартин беше убиен. Да го оставие судот на Бога. Ако оној кој што го убил нема совест, нуту пак покајание, тогаш Бог ќе му суди. Ние треба да се молиме за покој на душата на Мартин. Јас на секоја литургија, од денот кога беше убиен, се молам за неговата душа. Како поинаку ќе му се помогне - со протестирање? И што ќе се постигне со тоа? Да чува Господ, уште некој може да загине во тие толпи. Вака на Мартин не му се помага, туку се злоупотребува неговото убиство за лични интереси. Во еден момент додека гледав фотографии како маса на македонци протестираат пред влада или низ улици, си реков: е камо оваа маса од младина да одеше и да отидеше на литургија. Кога сите овие би се молеле за душата на Мартин, тој не знам колку многу би благодарел на Бога и ќе го моли Него за оние кои што се молат за неговата душа. 

     Ајде ставете ги на власт оние кои не веруваат во Бога и уште толку ќе ја докрајчат државата. Да, и сега не е се сјајно но што се постигнува со вакви јадосни протести? Го храните Западот и му отварате врати за да влезе и уште поголем неред да направи и да раздели.

Не си ја знаеме вистинската вредност на моментот, на нештата, случувањата. Сакаме со глава да рушиме ѕид? Ајде, па каде и да е, ќе се срушиме и самите како индивидуи.

     Кај беше бре комшијата кој што умре? Ајде да одиме да му ја земеме козата и ќе биде наша!!!

Наивен за што?

Мај 5ти, 2015

заврши последниот час по

Пастирско Богословие

Дефинитивно часовите по Пастирско богословие се интересни. Отец Григориј знае како да го пренесе своето знаење, а најмногу своето пастирско искуство. Речено е додека сме живи, учиме. Е има вистина во кажаното. Кога ќе заврши “панаѓурот” во овој живот, залудно ќе биде многуговорливото, но знаењето ќе остане. Преку него стекнуваме сенс на животот. Првично преку Бог, но Тој ги излил и мудростите, знаењата, ако може така да се изразам, за ние да учиме.

Темата која што денес ја опфаќавме беше за упокоените; што се случува со душата по третиот, деветтиот и четириесеттиот ден, служење панихида и сл. Она, на кое се задржавме, беше дали треба да се молиме за инославните, оние кои не биле православни. Поточно прашањето беше дали треба да ги спомнуваме на проскомидија и на панихида. За мене нема час а да не прашам нешто. Сѐ ме интересира, а особено овие црковни работи. Додека отец Григориј зборуваше за тоа дали треба да ги спомнуваме оние упокоени, веднаш помислив на Томас. Кој е тој? Можеби ќе звучам чудно, ама тоа сум јас. Пред една година се зачмајав со истражување на хомосексуалноста, односно ме интересираше како луѓето се одлучуваат на тој пат. Истражувајќи, налетав на еден документарен филм, Bridegroom, кој што откако го изгледав, не престанав да иследувам повеќе за Томас. Името, тој младич, во 2009 год.паднал од кровот на една зграда во Лос Анџелес. Бил геј, и денес неговиот партнер направил филм во кој ја споделува својата историја. Тажен беше филмот, но фактот дека двајцата се геј, ме нажалуваше. Малку повеќе се пронајдов во карактерот на Томас, во смисла на неговата отвореност, екстравертност, насмеаност и затоа се одлучив повеќе да дознаам кој беше тој.

Сето ова ме поттикна да се молам за неговата душа, за Бог да биде милостив и да ја спаси. Сите луѓе имаат слободна волја, но често не знаат што чинат, ниту ги препознаваат страстите. Јас, откако дојдов во САД, ја видов таа голема страст на хомосексуализмот, но никако не си го зимам правото да ги осудувам. Поголем од Христос не сум, ниту пак ќе бидам. Не ги осудувам, ниту пак ги оправдувам. Кога ги читам имињата на упокоените православни христијани, кои што ги имам запишано, одвреме-навреме ќе го спомнам и Томас. Тоа не го правам на проскомидија, туку додека стојам на служба во црква, во соба или пак на панихида. Во меѓувреме, често си го поставував прашањето дали тоа што го чинам е правилно или пак не е. Не знам, но си реков Бог е милостив, па ќе го спомнувам.

Денес, на часот по Пастирско богословие, малку ми се разјаснија работите околу ова, односно дојдов до правилен одговор. Го прашав отец Григориј дали треба да ги спомнуваме инославните. Тој ми одговори дека оние кои не биле православни, не треба да се спомнуваат на проскомидија, или пак да се служи за нив панихида, што е и правилно. Прво малку реагирав, но она кое што ми го одговори, не му дозволи на срцето да оди понатаму во аргументи. Отец Григориј ми рече дека прво тие луѓе, уште додека биле на земјата, самите одлучиле да тргнат по тој пат и изборот дали сакаат да си ја спасат душата или пак не. Ако сега служиме за нив нив панихида, или ги спомнуваме на проскомидија, ние, на некој начин со сила ги правиме православни и сакаме да бидат како што сме и ние. Не можеме да третираме или пак да се однесуваме кон некоја личност како да била православна. Тоа така не оди, но затоа пак, во своите приватни молитви можеме во секое време да се молиме за нивните души, за запалиме свеќа за нив, да помагаме на сиромаси за покој на нивните души и итн. Кога се молиме за нивните души, најдобро е вака да се молиме: О Господи, нека биде Твојата волја за претставениот слуга Твој… и спомнувајќи го името на инославниот. Бог е љубов и сака сите да се спасат. За оние кои не биле православни, треба да оставиме на милоста Божја и да го молиме Него да ги спаси тие души.

По оваа дискусија, или повеќе тема за упокоените од денешниот час, научив повеќе за како да се молам за Томас и за таквите како него. Убаво е кога човек одвреме-навреме е чуден, зар не? Понекогаш знам да бидам чуден. Ќе видам, или прочитам за некој кој се упокоил, ќе ми влезе тоа име и личност во умот и повремено се молам за таа душа. Минатото лето, толку многу бев наивен, што преку интернет го најдов гробот на Томас, во Индиана, и кога бев да ја посетам тетка ми, бев решен да отидам и да испеам вечнаја памјат, но времето ми беше кратко и си реков тоа ќе го сторам во следна прилика.

Денешното Пастирско богословие ни беше последен час од оваа година, и воопшто засекогаш од оваа Семинарија, но како за последен час ќе имам по што да се сеќавам на истиот. Животот на овој свет ни завршува со сконачание и со надеж за живот вечен, а на нашиот последен час ја завршивме темата за зошто се молиме за упокоените и како треба да е молиме за нивните души. Нема ништо случајно. Од денес, поубаво научив како да молам за инославните, на Томас и за оние како него. Бог е милостив и затоа Господи, нека биде Твојата волја за претставениот слуга Твој…

Помјани и упокој!