This day is a Christian day!

June 24, 2014

Days in San Francisco, journal 3

         Today I am going to write about something unusual that I was surprised me, but I felt full of joy.

At first, I'll say a bit about hanging out with friends that I met recently. One of them, named Devon, celebrated his birthday today. He is friendly and knows how to be a true friend. Often I used to tease him by calling him “American.” His would respond with a smile. Maybe I told too many jokes, but he did not take them seriously. Once I told him that sometimes I like to call people by their country name. One of my reasons for this is because here, in San Francisco, I met many friends from various parts of the world and it’s hard to remember all of their names. I simply can't. I need more time for it so it’s easier to call them (sometimes) by their country name.

The main goal of all of us meeting today was to volunteer at the Annunciation church. In this Church, once in a month they cook soup and make sandwiches for the poor.

I want to emphasize that San Francisco has a lot of homeless people who live on the streets. Yes, they live on the street. You simply see them around the city. One of the main reasons for the large number of homeless is this city has temperate climate: it is not too cold, neither it is extremely hot so it's a perfect place for them to survive outside. They don't have to think where they shall pass the winter season. Often, I see many of them by the beach living their life under the “open sky.”

       It is really sad to observe their condition, but if they had survived up to now, I am sure they would succeed further on in the future. They only know the street life, without a roof upon their heads. When I think of this, I say to myself: at least all of the city is theirs.

Seeing their daily life, it wounds me. I can't always help them, therefore when it happens that I pass by some homeless, I bend my head down and I continue walking. I don't know how else to act.

Last January, when I was in San Francisco with Borislav and Elijah, we met one homeless person in a bus. Borislav, without any problem, had started to have a conversation with him. By the end of their talk we had realized that this homeless person was quite educated. He even knew some history about the Balkans, about Macedonia, but unfortunately he lost his job and had ended up on the street.

Now, where I live, behind the Cathedral Church where St. John's relics are nearby, there is one homeless person that comes almost every day with his suitcase and his guitar. In my analysis, it seemed he lives on the street and he often stops there near the Church. He would sit on the stairs and a sleep would overtake him.

When I'll pass him, my heart breaks seeing his condition. Some thoughts that come into my mind are to take him at my place, let him shower, and then feed him. However I can't do that because this apartment is not mine. If the owner of the place finds out about it, he will kick me out along with my suitcases and then I wouldn't know where to go. When I came back from the store, often I'll see him on the stairs and I give him a banana. I've asked him a couple of times if he was hungry and he would nod and say yes and then I made him a sandwich.

         Now back to the events in the church. A couple of days ago, Devon had told me about the volunteering to which I said definitely I would go. When we got there, around 6 p.m., the food was already cooked. Only the soup was not ready. From our group, all were present: Devon, Natalie and the two Jordanian sisters, Georgia and Rania. Father Nico gave us sheets with informations about the free meal and we had to give out the sheets to the poor and the homeless. This impressed me the most!

          I've never ever been around the streets and inviting poor people for supper. This is what happened: Five of us were going around the streets and wherever we saw the poor or homeless people we asked: “are you hungry?” To others we would say: “At the Annunciation church there is a free dinner”, to the third one we would question: “would you like to eat soup and a sandwich?” We kept asking and gave them out one sheet to each person so that they could read how to get to the church.

I felt a bit uncertainty while talking to them. I wasn't afraid of the approaching to the poor and offering them a dinner, but I'v never done such thing before. Simply, we were coming up to them and asking: “do you want to eat?” Also it wasn't easy because you don't know to what kind of person you are talking: one young girl was sitting on the stairs, covered with a spring blanket, another one was sitting by a wall with a big suitcase, a third one walked by the street and you saw him, destitute. He lives wherever he finds a place. At one place where we went looked like small neighbourhood of homeless people. There were tents, it smelled of urine, some clothes were in water to be washed... the scene horrified me! In one moment we all were quiet and were trying to realize where we were and what we were seeking. Afterwords I told to the rest of the group: “ I can't stay here anymore. The smell is killing me.” At the same time I had thought about the struggle with which when we help the poor, we don't choose to whom we go. We have to be ready for any situations and to face any type of person. That is the true love of an Orthodox Christian!

We also had one interesting situation with one man. It was self evident he was poor. We told him about the meal and when we gave him the sheet, he asked us: 'Are you Christians?” We answered in the affirmative. Further on, he said that he has four friends and asked us if he could tell them about the meal. Without any hesitation we welcomed all of them. Then the poor guy also asked us: “can I bring my dog? He is hungry too.” What could we have answered? We told him that we will see about it when he comes to the church. The guy looked happy and before we left, he said: “This day is a Christian day!”

            I immensely thank God for this opportunity, for five of us going around the streets and inviting the poor and the homeless for dinner. Likewise I thank Him for He is teaching me not to turn away from the stink of those poor and homeless people because they are also human beings, but for some reason they had ended up on the street.

Indeed we have to extremely appreciate life. We should not forget to thank God for the daily bread since we have a place to live, while many do not. This is the starting point from where we need to begin: to learn to be thankful for the little things that we have, and for the rest of it God will grant us more.

For some people life could be heartless. It is like this for the people that I saw today. There aren't out there because God hates them. No, not at all. I am sure most of them will get their salvation, but what about us?

We, who pass by them without even looking, by helping and being compassionate to them, will we get our salvation?

We, who are overtaken by this world and the comfort in it, will ever learn how to love God and our poor and homeless neighbour?

We, who have become selfish and too individualistic, what kind of life lies ahead of us?

It's the life we live in our own world, with our own ideas and we think we can do everything on our own.

One being told me the following: “if you want an award, go to the poor and homeless and you will get it.” Here, in San Francisco I see them a lot and I will find my way to approach them and help because I want to learn to be a human being with compassion and with love!

Glory be to God for everything!

P.S. The soup was indeed delicious! :)

Edited by: 

KC   Cochrane

Овој ден е Христијански ден!

Јуни 24, 2014

Сан Францисцко,
записи

Денови во Сан Франциско, запис 3

        Денес ќе пишувам за нешто необично од кое бев изненаден, но потполно радосен.

Но прво, малку ќе изустам за дружбата со пријателите кои неодамна ги запознав. Девон, еден од нив, денес го славеше својот роденден. Многу е дружељубив и знае да биде вистински другар со сите наоколу. Често го задевав нарекуваји го “американец.” Неговиот возврат беше насмевка. Можеби малку претерав, но тој тоа не го восприимаше буквално. Еднаш му реков дека понекогаш сакам да ги нарекувам луѓето по името на нивната земја. Една од причините е заради тоа што овде, во Сан Франциско, запознав многу пријатели од разни сфери на светот и тешко ми е да ги запаметам нивните имиња. Едноставно не можам. Ми треба многу време, така да полесно ми е кога им се обраќам (понекогаш) по нивната земја.

          Главната причина за која денес се договоривме да се сретнеме, беше за да волонтираме во грчката црква Благовештение. Во оваа црква, еднаш во месецот готват супа и прават сендвичи за бедните каде што истите доаѓаат и се наситуваат.

Да нагласам и друга работа: во Сан Францисцко има премногу бедни на кои засолниште им се улиците. Да, живеат на улица. Едноставно, насекаде ги гледаш. Една од главните причини заради големиот број на бедни во овој град е заради тоа што овој град има умерена клима: не е многу ладно, ниту пак екстремно топло и е совршено место за нив за да преживеат. Не мора да му ја мислат каде ќе ја поминат зимата. Често, многумина од нив ги гледам распостелени на разни места на плажа и си го “тераат” животот.

Жално е да се набљудува состојбата на таквите, но верувам штом до сега преживеале, и понатаму ќе успеат. Само тие најдобро го знаат уличниот живот, без кров над глава. Кога размислувам на ова, изустувам: барем нивен е целиот град.

        Ме ранува да го гледам нивниот секојдневен живот. Не можам секогаш да им помогнам, па затоа кога ќе поминам покрај нив ја наведнувам главата надолу. Поинаку не знам да постапам. Последниот јануари, кога бев во Сан Францисцко со Борислав и со Илија, во автобус сретнавме еден бездомник. Борислав без проблем почна разговор со него. На крај видовме дека истиот бездомник е доста образован. Знаеше за Балканот, за Македонија, но за жал ја изгубил работата и завршил на улица.

           Сега каде што живеам, зад Катедралниот храм каде што се моштите на Св. Јован, на аголот речиси секој ден доаѓа еден бездомник со едно мало куферче и една гитара. По својата анализа, видов дека некако му се “заарни” тоа место, па често навраќа. Ќе си седне на скалите и ќе дремне некои време. Кога ќе поминам покрај него, срцето ми се кине кога го гледам. Често ми доаѓа помисла да го земам дома, да се искапи, да го нахранам и да си оди, но не можам зашто овој апартман не е мој. Доколку дознае за тоа сопственикот на домот, со куфери ќе ме избрка, па потоа не знам каде ќе си го барам чарето. Кога се враќам од продавница, поминувам покрај него и ако не друго, барем ќе му дадам една банана. Неколку пати го прашав дали е гладен, на што очекував да ми даде потврден одговор, па му правев сендвич.

Сега да се вратам назад со настаните во црквата. Пред неколку дена Девин ми кажа за ова волонтирање на што му реков дека со сигурност ќе одам. Кога стигнавме таму, во шест попладне, храната беше речиси готова. Остана уште супата. Од нашата група која често се дружиме, бевме: Девин, двете сестри, од државата Јордан, Георгиа и Рамаан и Наталија. Отец Нико ни даде флаери, односно листови каде што пишува за овој бесплатен оброк за да ги разделиме на бедните. Ова најмногу ме импресионира!

                          

Никогаш досега не сум одел низ улици да канам бедни на вечера. Што се случи беше следното: Одевме по улиците сите петмина и штом здогледавме беден прво го прашувавме: “дали си гладен”. На втор: “во црквата Благовештение има бесплатна вечера”, на трет: “сакаш ли да јадеш супа и сендвич?” Ги прашувавме и им врачувавме до еден лист каде што можеа да прочитаат и како да дојдат до црквата.

Во себе чувствував малку несигурност кога разговаравме со некои од нив. Не се плашев од тоа што им пристапувавме на бедните и им нудевме вечера, туку никогаш не сум учествувал во вакво нешто досега. Просто, им пристапувавме на бедните и ги прашувавме дали сакаат да јадат. А и не беше едноставно зашто не знаеш на каква личност ќе налеташ: една млада девојка седеше на скали, покриена со пролетен јордан, друг седнат покрај еден ѕид со еден голем куфер до него, трет чекори по улицата и го гледаш дека кутриот живее каде ќе намири. На едно место каде што отидовме, наликуваше на мало маало со бездомници. Имаше шатори, неподносливо мирисаше на урина, алишта се киснеа во еден леген...гледката ме ужасна! Додека чекоревме, во еден момент сите молчевме, обидувајќу се да сфатиме каде сме и што гледаме. Потоа им реков на останатите: “јас не можам овде да останам. Миризбата ме убива.” Во исто време помислив на подвигот со кој кога им помагаме на бедните, не бираме кај кого одиме. Треба да бидеме спремни на секакви ситуации и да се соочиме со секаков вид на луѓе. Во тоа е вистинската љубов на еден православен христијанин!

        Исто така, имавме една интересна ситуација со еден човек. Очигледно, истиот беше во загрозена состојба. Кога го прашавме дали е гладен и му го дадовме флаерот, тој не праша: “Христијани сте?” Му одговоривме потврдно. Понатаму тој рече има четири негови пријатели и не праша дали ќе може и нив да им каже. Овде немаше двоумење помеѓу нас. Секој беше добредојден. Кутриот, не праша: “а може да го земам и моето куче? И тоа е гладно.” Што да му одговоревме? Му рековме за тоа ќе видиме кога ќе дојде во црква. Истиот беше радосен и пред да се разделиме од него, ни рече: “This day is a Christian day!” - “Овој ден е Христијански ден!”

        Многу Му благодарам на Бог за оваа можност, да одиме сите петмина низ улиците и да им нудиме на бедните вечера. Исто така Му благодарам и за тоа што ме учи да не се одвратувам од миризбата на тие бедни зашто и тие се човечко битие, само што заради некои причини завршиле на улица.

Навистина животот треба екстремно многу да го цениме. Да не заборавиме да Му благодариме на Бога прво за тоа што денес ни го даде лебот насушен да го јадеме и за тоа што имаме кров над глава, додека многумина немаат. Оттука треба да почнеме: да се учиме да благодариме за ситните нешта кои ги имаме, па понатаму Бог уште повеќе ќе ни даде.

За некои животот знае да биде суров. Таков е за бедните кои ги видов денес. Тие се таму не затоа што Бог ги мрази или пак не му се мили. Не, во никој случај. Уверен сум дека повеќето од нив ќе го грабнат спасението, но што ќе биде со нас?

Ние, кои поминуваме покрај нив без да ги погледнеме, помогнеме, покажеме сомилост, ќе го добиеме ли спасението?

Ние, кои сме обземени од овој свет и конфортот во него, ќе научеме ли како да го љубиме Бога и нашите бедни соседи?

Ние, кои постанавме самољубиви и премногу индивидуални, каков вид на живот не очекува напред?

Тоа е живот кој ги живееме во свој свет, со свои идеи и мислиме дека можеме се да чинине со свои сили. Еднаш, едно битие ми рече: “ Ако сакаш награда, оди кај бедните и бездомниците и ќе ја најдеш.” Овде, во Сан Францисцко ги гледам многу и ќе барам пат како да им се приближам и помогнам затоа што имам желание да учам како да бидам човек со сочувство и со љубов!

                                            Слава на Бога за сè!

П.С. Супата навистина беше супер вкусна! :) 

                                                               

 

Запис од 20 годишниот јубилеј од канонизацијата на големиот чудотворец, св. Јован Шангајски и Сан Франциски

Јули 2, 2014

Сан Франциско

Владико, благослови!

Journal about 20 years anniversary of the glorification of the great wonderworker, St. John of Shangai and San Francisco. 
The text was written on Macedonian language. I'll work on English translation so that you (English speakers) would be able to read. 

           Долго го чекав овој ден! Низ годините наназад горев од желба за еден ден да се удостојам да бидам присутен на светијовановиот ден покрај неговите нетлени мошти. И тоа желание св. Јован ми го исполни. Сподобен бев да бидам во Сан Франциско во благословената година кога Руската Задгранична Црква прославува 20 години јубилеј од неговата канонизација (1994-2014).

Што уште да барам од св. Јован. Ми даде сè!

Бев присутен на неговиот празник, живеам на место каде што дистанцата помеѓу храмот и мојот апартмен е триесет секунди. Пред да одам на факлутет, секое утро, прво навраќам во храмот, пред неговите нетлени мошти и му велам: "Владико, благослови! па продолжувам со своите секојдневни активности.

Не можам да најдам експлицитни зборови со кои можам своите искуства со Св. Јован да ги опишам.

        Имам две причини за кои сакав да бидам во Сан Франциско: првата е заради Св. Јован, за да бидам поблиску до него. Втората е да ги земам летните часеви на факлутетот каде што студирам. Барем знам доколку имам искушенија или недоумици, овде е владика (свети) Јован на кого можам да му се обратам и барам помош во своите нужди. Животните тегоби знаат да бидат сурови, но кога сум овде во Сан Франциско, не ме застрашуваат зашто чувствувам како големиот чудотворец ме чуда. За тоа многу Му благодарам на Семилостивиот Бог. Му благодарам и за тоа што благослови неговиот избран сад, св. Јован биде мој застапник пред Него и да ме чува од разни искушенија.

Кога пристапувам кон неговите нетлени мошти, честопати ѕидините кои ги држат солзите напукнуваат, и истите почнуваат да се леат по лицето. Пред да се оддалечам од кивотот, секогаш му велам: "те сакам многу!" За некои кои го читаат ова можеби е налудничаво, или пак забеганост, но за мене е радост.

Како да не го љубам оној кој во првата година од моето поклоничко патување ми даде бесплатна авионска карта од Њујорк до Сан Франциско?

Како да не го љубам оној кој во истата година, преку една од своите сирачиња од детскиот дом од Шангај, ми даде Нов Завет каде што е неговиот потпис?

Како да не го љубам оној кој во следната 2013 год. во доцната доба во ноќта на празникот на св. Василиј, додека и читав Акатист на Мама, ме удостои да го слушнам звукот на кадењето од неговите свети раце?

Зар да не го љубам оној кој и оваа 2014 год.благослови да бидам покрај него цело лето, да го добивам неговиот благослов секој ден и да бидам присутен на денот на неговиот празник?

Сега потполно ги разбрав неговите зборови "Иако умрев, сепак сум жив," кои ги изусти неколку дена пред да се упокои.

Срцето ги почуствува и ги доживеа горенапишаните нешта, и јас не можам да го премолчам тоа. Пред Бога виновен ќе се чувствувам.

         Сега да преминам на големата дваесет годишна јубилејна прослава која се одржа овој викенд.

Последната недела пред неговиот празник бев возбуден. При секоја помисла дека неговиот ден наближува, а јас сум во Сан Франциско, духовно се возбудував. Често го слушав ЦД-то со стихирите на неговиот празник. Особено посветував внимание на првата стихира на вечерната која гласи: “ Да го воспееме Јована, светителот Христов, нам даровениот молитвеник од Бога, кој предавајќи се на непрестајна молитва и укрепуван преку служењето Литургии и причестувањето со Светите Тајни, неуморно одеше во извршување на своите обврски, итајќи во домовите на страдалните и во болничките соби кај безнадежните; затоа покажувајќи се како осветен и милостив, со исцелувачки и пророчки дар се здоби од висините, и сега, на небесата, со смелост се моли за спасение на нашите души." Често си велев во себе: “ Кога ќе дојде тоа време и ден да јас бидам покрај неговите мошти и да му пеам со сите: 'да го воспееме Јована'?”

Оваа 2014то лето Господово, тоа прашање доби не само одговор, туку и реалност.

Се започна со Акатист на св. Јован каде што сите му пееја. Прво кивотот со неговите нетлени мошти ги пренесовме на средина на храмот. Кивотот доста тежеше, но помислата дека во него лежи нетленото тело на св. Јован, не ми даваше простор да размислувам на тоа.

Откако го преместивме кивотот, почна Молебниот со Акатист кој беше возглавен од Првиот Иерарх на Руската Задгранична Црква, Иларион со неколку архимандрити и свештеници.

Во тој петок на 27 Јуни, во приквечерината, храмот беше полн во лаици и речиси сите му пееја: “Радувај се, ги заштитуваше чедата свои со непрестајна молитва;

Радувај се, твојата љубов не знаеше за разлика меѓу народите;

Радувај се, покажа најголема грижа за децата и болните”

И навистина таму беа неколкумина од неговите сирачиња на кој тој татко им стана, а по смртта своја не си остави. Јас, морам да признаам, бев многу возбуден и толку возбуда, се препотував. Не знам што се случуваше со мене, но потта не застануваше. За време на пеењето на Акатистот, беше присутна и чудотворната иконата на Мајката Божја Курско-Коренска, Знамение. Пред неа, во летото 1966, големиот светилник св. Јован се упокои.

По завршувањето на Акатистот, сиот народ иташе да се поклони пред чудотворната икона на Мама и пред нетлените мошти на св. Јован. Кој со метании, кој со солзи со очите...сите како знаеја и умееја ја искажуваа својата вера и почит кон св. Јован.

      На крајот на похвалната служба, влегов во олтарот и пристапив до Митрополитот на Руската Задгранична Црква Иларион и му реков: “Многу радости, владико!” Нешто од внатре ми говореше да му го речам тоа и го сторив. А тој... му се воодушевувам на неговата смиреност!

Во саботата наутро се отслужи божествена литургија. Во овој храм, посветен на Мајката Божја – Радост на сите Нажалени, се служи литургија секој ден. Нема исклучоци. Тој е единствен храм во Руската Задгранична Црква (како за градска црква) каде што се литургисува ежедневно. Ја задржаа и ја следат традицијата на св. Јован кој што секој ден на Бога му принесуваше бескрва жртва и му благодареше за сите и за сè!

По повод јубилејната прослава за св. Јован, нашиот архимандрит од Џорданвил, отец Лука дојде во Сан Франциско. Во саботата наутро го прашав дали сака да го прошетам до паркот кој е покрај океанот и да се насладува од таа убавина.

 Се согласи и тргнавме. Додека пешачевме, зборувавме на разни теми. Една од тие беше за св. Јован. Каде можам јас да не ја отворам таа тема. Едноставно не можам. Додека починувавме крај едно дрво, а пред нас беше пространиот океан, отец Лука ми кажа дека во 1994 кога ги преместуваа светијовановите нетлени мошти од ковчегот во новиот кивот, тој бил таму и го држел св. Јован во своите раце. “Блазе Ви отче што имавте таква можност” - му реков. Понатаму отец Лука ми раскажуваше како тој сето тоа го доживеал и на крај ми рече: “тоа за мене беше едно од најубавите моменти во својот живот!”

Јас воздивнав од радост и продолживме да пешачиме.

       Во саботата навечер започна главната прослава за св. Јован. Во 4:30 попладне свечено се пречека чудотворната Курско-Коренска икона на Мама. Архиепископот на Западно-Американската епархија, Кирил стоеше во нартексот, облечен во својата мандија, и чекаше да пристигне Иконата. Надвор стоеја неколку млади со цвеќиња во своите кошници. Стигна автомобилот во кој беше Иконата. Отец Сергеј излезе со Неа во своите раце, ја издигна високо над својата глава и додека чекореше кон архиепископот, младите фрлаа цвеќиња над чудотворната икона. 

      Отец Сергеј му ја предаде Иконата на Архиепископот Кирил и додека тој ја носеше до олтарот, хорот го пееше тропарот. Глетката наликуваше како цар кога свечено влегува во своето царство, пречекан од своите. Такво торжество и беше приредено на Царицата Небесна!

Пред да започне службата, се одржа чинот наречение на новоизбраниот епископ Менхетенски, Николај. Воден од двајца архимандрити, отец Лука и отец Иринеј, архимандрит Николај се поклони пред нетлените мошти на св. Јован кои стоеја на средина на храмот и ја целиваше десницата на сите архиереи. Стоејќи пред светијовановите мошти, со поглед кон сите архиереи и народот, започна да ја раскажува својата животна биографија во која ја потврди својата Православна вера и го исповеда Бог – света Троица, Отец, Син и Свети Дух.

       Се служеше сеноќно бдение составено од вечерна и утрена каде што се пееја стихирите на големиот чудотворец, св. Јован. Имаше два хора кои химнословеа: едниот беше составен од младичи а другиот беше од редовните во тој катедрален храм. Кога ја слушнав првата стихира на св. Јован “да го воспееме Јована” се насмеав и тивко проговорив: ти благодарам владико за оваа радост!

Додека бев во Њујорк, често на YouTube ја гледав канонизацијата на св. Јован од 1994, односно делот кога за прв пат на сред црква го отвараат кивотот и сите почнуваат да го пеат Величанието. Од тогаш во мисла ми беше “ќе се удостојам ли и јас, еден ден да му пеам на св. Јован Величание на неговиот ден со останатите во храмот како што му пееја во далечната 1994?” Не само што Бог ме удостои, туку тоа се случи на во годината (Јуни 28, 2014) кога се исполнуваат дваесет години од неговата канонизација. Некои од оние кои беа присутни во таа 1994 ми раскажуваа дека неговата канонизација наликуваше на Пасха во лето.

Начинот на кој во руската традиција ја служат утрената се разликува од нашата. Овде, во рускатата практика на полиелејниот псалм свештенослужитете излегуваат од олтар и застануваат на средина на храмот пред празничната икона. Кога хорот ќе заврши со стиховите “Раби Господа, Алилија”, тогаш клирот почнува да го пее Величанието. Мелодијата со која го пеат е навистина торжествена.

Во саботата навечер, на полиелејниот псалм тројца архиереи, вклучувајќи го и Митрополитот Иларион со бројно свештенство и многу диакони, излегоа на средината на храмот на полиелејниот дел од утрената. Во еден момент сите почнаат да пеат “Те величаме, светителу, оче Јоване, и го почитуваме светиот твој спомен, зашто се молиш за нас на Христа, нашиот Бог.” Ми се чинеше дека храмот од земја се подигна и почна да се вознесува.

Тогаш сè торжествуваше,

                                 сè се радуваше,

                                                    химнословуваше

и достојно го прославуваше споменот на големиот светител од Западот.

       По прочитаното воскресно Евангелие, Митрополитот Иларион го миропомаза богољубивиот народ и почна да се чита канонот на св. Јован со припевите “светителу оче Јоане, моли го Бога за нас!”

Во 1994, на канонизацијата на владика Јован се служеа три литургии: првата на полноќ, втората наутро во седум и третата во девет и триесет со сите архереи. Секоја недела, во овој храм се служат две литургии: рана и доцна литургија.

Оваа година, заради јубилејот, имаше божествена литургија на полноќ. Јас одлучив да одам на таа полноќна литургија. Посебно ги доживувам тие вечерни литургијаа, а и знаев дека следното утро ќе има многу луѓе, па сакав да бидам на “мистичната.” Овој храм има три олтари. Литургијата се отслужи на десниот престол, возглавена од отец Петар со неколку свештеници и ѓакони. На клирот пееше женски хор. Навистина беше прекрасно! Пред да почне литургијата, си земав позиција на една страна. Чувствував големи болки во нозете заради долгото стоење, но си реков “ќе издржам без да седнам, па колку сакаат нозете нека ме болат.” Патем, бев во сандали, па им давав простор на петиците да здивнат.

Во еден момент дојде отец Петар и ме праша дали ќе можам да прислужувам зашто имаат само еден во олтар, но тој нема доволно искуство. Не бев во план да прислужувам, но ниту пак имав намера да му одговорам “не”. Кога излегов од олтарот со просфорите за да ги однесам назад, почувствував како нешто “чудно” се случуваше. Надвор беше мрак, храмот беше полуосветлен, речиси повеќето верници стоеја од десната страна каде што се служеше литургијата, а хорот го пееше првиот антифон “Благословувај го душо моја Господа...” со византиски распев. Сето тоа беше една атмосфера која беше исполнета со благодат. Навистина беше! Во тој момент кога се враќав во олтарот, поминав покрај моштите на св. Јован и помислив: “знам дека тој е вечерва овде и се моли со нас.” Просто, сè беше убаво!

        На крајот од литургијата, отец Петар одржа проповед од која мал дел ќе издвојам. Тој ни глаголаше за св. Јован како навечер не спиел, туку се молел и малку ќе дремнел на својата фотелја. Отец Петар го поврза тоа со полноќната литургија како што св. Јован се молел во длабоките часеви на ноќта, така и ние вечерва на Бога му принесувавме молитви.

Утрото отидов во храмот за да ја видам хиротонијата на новиот епископ Николај и се вратив назад зашто истиот ден бев на полноќната литургија.

Толку многу радости се случуваа последниот викенд (Јуни 27, 28 и 29) што дури по завршувањето на сета прослава можев да ги соберам своите мисли на едно место и да резимирам каде бев и што се случуваше. И уште да продолжам да пишувам за св. Јован, нема да биде доволно да ја искажам мојата љубов и благодарност кон него. Бог е неизмерно милостив и каде и да сме, секогаш ни праќа Свој слуга кој што ќе не заштитува. Преку неговите светии, гледаме колку е Он Дивен.

      Неколкумина до сега ме прашаа од каде се роди таа моја љубов кон св. Јован. Јас им одговарав: “да знаев, па да ти кажам, но не знам. Едноставно многу го сакам.” Некои работи во животот не се објаснуваат, туку се чувствуваат. Животот ми покажа дека не се учи како да се љуби, туку едноставно се љуби. Љубовта е јазик кој што сите го зборуваат, но се разбира само со срцето.

Оној кој што ме познава, знам дека ќе го разбере овој текст и мојата експресија која ја напишав.

Досега пишував, а и се уште ќе пишувам за св. Јован, зашто од него добив многу љубов и грижа во својот живот овде во САД, каде што злобното беснило се зацарува. Милиот св. Јован ги слуша воздишките на збунетата младина од нашето изопачено време; ја слушаше и се уште ја слуша мојата збунета младост и милостиво погледнува на нашата потиштеност. Само Бог знае колку го љубам овој чудотворец! Тоа е силно- впишана љубов во своето срце и таму ќе остане.

Белите листови неуморно ги впиваат моите зборови. Ги впиваат и солзите што капат врз напишано зашто се плод на љубовта кон мојот мил св. Јован, јеромонахот Битолски, а подоцна Архиепископот Шангајски и Сан Франциски!

Сиот од Бога осветен преку свештенодејствието на Пречистите Тајни, секогаш со нив укрепуван, си брзај кон страдалниците, исцелителу најсветол. Побрзај сега да ни помогнеш и нам, кои со сето срце те почитуваме.

                             Ти благодарам владико за сè и те сакам многу!

                                                                                        Благослови...