Поткрепа

Јануари 26, 2014

Прекрасен ден во ладната зима. А што со мене? Имам ли јас чувства за да љубам? Некоја чудна збунетост ме држи. Не сакам да бидам себичен и само за себе да мислам. Речено е дека човекот пред женидба е како половина од своето тело и наоѓајќи ја својата втора половина, станува потполен. Да, има вистина во кажаното. Нели и бракот е од Бога благословен. Во Светото Писмо пипува дека “двајцата ќе бидат едно тело.” 

Многу чуден страв ме јаде. Страв, кој што не ми дава да тргнам по “Јана,” или по “Пана.” Него ајде многу да не зборувам за “Пана,” зашто не сум за тоа. А за “Јана?” Некако се плашам, но зошто? Од што? Да имам жена и да живеам брачен живот? Помислите ми велат: “Ајде, ајде, не биди како мало дете.” Па и така е. Ако во животот не знам што сакам, кој друг треба да знае? Даниел, кој живее со соседната соба? Секако дека не. Често двајцата разговаравме на оваа тема и тој ќе ми речеше:

• Ти Стојан не си за монах, барем јас така мислам. Ти ќе се ожениш и ќе бидеш добар татко на твоите деца. 
• Никогаш не знаме што животот ќе ни донесе, му одговорив. А за деца да, многу сакам деца. 

Овој саботен ден беше студен, но прекрасен. Отидов во град на ручек со Маргарита, девојката која што ја запознав пред неколку недели. Постара е три години од мене, но тоа не е важно. До душа не ми е девојка за да внимавам толку многу на разликата во годините. Се заљубив во неа, дури и во лице тоа и го реков, но се договривме да си дадеме време, па ќе видиме како ќе се одвиваат работите. А колку пак се само топли нејзините прегратки! Се чувствувам како дете кога ќе ја гушнам. Вечерва, пред да си замине со мајка и од служба, пак се гушнавме. Таа стоеше до колата и ме поздрави со зборовите:

• До завтра.
• Само толку, и велам?
• Знам, вели таа, дека сакаш да ме гушнеш.
• Е знаеш што сакам јас, смеејќи се и одговорив.

И така со гушка се испративме. Како е да е, да се вратам назад, на пладневното време во град. Отидовме на ручек во Applebee's. Таа беше малку тажна зашто вчера имала непријатна ситуација во нејзиниот апартман со нејзините цимерки, но беше во добро расположение, како што би рекле американците, “in a good mood.” 

Ручекот го плати таа. Се засрамив од нејзината настојчивост.

• Не, те молам, и велам.
• Ајде престани, таа ми вели и дополнува: мисли како ти да си платил. Денес сакам јас да платам.
• Барем јас ќе оставам тип, и возвратив. 
• Договорено.

Прошетавме малку наоколу и ја однесов со колата до нејзиниот колеџ. Не знам зошто, но на моменти како да се опијанував од нејзиното присуство. Вечерва, за време на службата, стоев од десната страна во храмот, со бројаницата во рака, и во неа зјапав.

• Престани да гледаш во неа, на служба си, се прекорував себе си.

Ако треба нешто да биде со нас двајцата, ќе биде.

• Господи, си велев во себе, барем оваа девојка е воцрковена, верува во Тебе, се труди на оди на служби и да живее побожен живот. Сепак, Ти најдобро знаеш што е најдобро за мене.

Важно е својот дел од брачниот живот, човек да го помине со личност со која што ќе има разбирање. Познавам пријатели каде што мажот е против црквата, додека пак жената е побожна. За таквата жена, овој овој е тежок, но тоа е нејзиниот крст и треба да го носи. Никогаш не знаеме, како што пишува големиот црквоградител, св. Павле, дека преку верата на жената ќе се спаси мажот кој што е неверник и обратно. Бог промислува за сите нас!

II

А Снешка штипјанката… таа што ме сака како свој син и во искушенијата додека поминував, ми помагаше, ме мислела цел ден. Немав време да ја проверам електронската пошта и дури вечерта го сторив тоа. Имав неколку емејлови од неа. Во едниот ми напишала: “Не мора да ми одговараш, барем еден извичник да ми пратеше. “ Во последно време јас пак на секоја реченица и ставав извичник и сега ме закачкаше со тие извичници. “Те нема ни на фб да се вклучиш. Ме загрижи, цел ден те нема. Знаеш дека те имам на мисла. Каде отиде, што направи? Господ и Богородица со тебе!” Вака заврши нејзиниот емаил. А да, пред овој, добив уште еден емаил каде што пишуваше: “Каде се изгуби ти? Да не се врати пак на спиење? Знам дека си спанко, ама до то колку. :) А да не отиде накај Маргарита? (непоправлива лошотија сум, знам :) ) “ Оваа Снешка ме лови како некој вешт ловец. Mе знаe како дишам. Штом ќе дојде некој празник или некој интересен настан, поврзан со мене, веднаш добивам емаил со некоја фотографија од мене од пред неколку години, или некој линк на Преминпортал од некоја стара објава од моите.

       Секогаш и за сѐ го погодува вистинското време и точниот момент. Наутро се будам со емаил од неа и денот завршува на исти начин. Златна е! Многу се грижи за мене. Навистина е убаво кога човек знае дека некој мисли на него. Ако и пишам дека сум тажен, или пак дека имам некакви искушенија, до следниот ден таа ќе “копа” на интернет и ќе најде нешто поучно од Светите Отци, соодветно на мојот проблем, и ќе ми го испрати. На пример, попладнево денес, во 12:45 ми го напиша следниот емаил: “Читај го псалм 142 - смирена молитва на страдалник, а ова е извадок од псалм 137: кога ќе се најдам во неволја - Ти живот ми даваш, ја пружаш раката и Твојата десница ме спасува. Господ ќе направи што е добро за мене! Твојата милост, Господи, е вечна; делата на рацете Свои не оставај ги. Нашите вака би рекле во оваа ситуација. “Те читам како селски буквар.” Снешка ме чита и тоа како само…

Уште ова морам да го напишам, која таа ми го напиша денес а поврзано е со чувствата. И кажував дека имам измешани чувства и понекогаш ме совладуваат. Пак ме разбра што ме мачи, се разбуричкала во црковната ризница и еве што најде и ми испрати: “Живеејќи според чувствата, ние личиме на човек кој по цел ден оди по туѓите куќи, а само навечер се враќа во својата куќа за спиење. И така, својата будност ја посветува на смртта, а спиењето на бесмртноста. Ние доаѓаме кон себе, се враќаме во себе си само во сонот. Но и нашиот сон го сонува нашето јаве. т.е. и кога сме во својата куќа во бесвесна состојба ние ги сонуваме туѓите куќи: нашите се сетивни затоа што и ншето јаве е сетивно. И така, ние сме во туѓина, и туѓи сме и најаве и на сон. Ние сме непрестано надвор од себе. А Господ сака да нѐ врати во нас самите, во својот дом и во својата татковина.” 

Упс, ова болеше и ми дојде неочекувано. Првите мисли кои ми дојдоа откако го прочитав ова, беа: 

• Се жалиш многу? Еве ти и молчи! 

Ме докрајчува Снешка со ваквите поуки а јас одлучив да почнам да ги запишувам и да ги препрочитувам. Некои текстови треба да се повторат и по втор пат. Сега ми одекнуваат во глава зборовите на Михаил Ренџов, кога еднаш ми рече: “поезијата не се чита, поезијата се препрочитува.” А јас уште и ќе додадам: “Повторувањето е мајка на знаењето.” 

“Славете Го Господа зашто е добар, зашто е вечна милоста Негова. Алилуја.” Моментално оваа црковна химна ја слушам на мојот iPad. Прекрасен псалм. Колку само ме опушта...Многу се насладувам!

“Кога некоја демонска помисла не напаѓа во нашето срце, не барај во твојата молитва едно или друго, туку мечот на солзите изостри го протов непријателот. Откако ќе настапиме против демоните со ваквото силно оружје, ќе ги натераме брзо да отстапат од нас,.”

• Еее, те дотепав, ама ова сега го прочитав и морав да ти го пратам. Од преподобен Нил Синајски е. -  Снешка го прати својот последен емаил за денес.

Борба и Благослов

Создадени сме според ликот и подобието на Бога, а Тој нѐ љуби како свои чеда. Божјата волја не нѐ носи онаму каде што Неговата благодат нема да нѐ заштити.

Ние, битијата човечки сме имаме слабости и телото се стреми да го чини она што сака. Како и дали можеме да најдеме баланс меѓу нашите согрешенја и подобноста од Неговата љубов? Тегобно е. Така, понекогаш доаѓам до момент каде што не можам да се борам повеќе, мислам дека ја немам потребната сила и паѓам. Едноставно не го гледам крајот на таа борба и паднатост. 

Да избегам ли од светот? Мислам дека тоа не е решение затоа што од својот ум и помисли не се бега. Истовремено, чувствувам дека ја користам Божјата љубов и истата од Пресветата. Го слушам гласот на мојот владика, кој ми рече: “Чувај си ја душичката од злото на овој свет.” А јас, го испуштив тој воз и сега трчам да го стигнам. Но, тоа речиси е невозможно. Не научив да ја игнорирам минливоста и да ја искористам златната можност. Неретко, бегам од љубовта и благодатта Божја која ме штити и постојано ме закрилува.

Благослов ли е да се биде човек? Ако е така, тогаш зошто е така лесно да се изгуби вечниот живот? Зошто слабоста на телото е пречка за тој живот вечен? Благослов е да се љуби Бога, но во исто време се стремам да служам на двајца господари и тоа не е добро. Ако Бог не создаде да бидеме Негови возљубени, како да се отгрнам од оние помисли и дејства на слабоста на телото? Да се молам? Да постам? Да одам во црква? Сетоа тоа го чинам и пак, паѓам кога искушението ќе тропне на врата. Иако не знам што да чинам повеќе, знам само дека не сакам да го изгубам Бог во мојот живот. Тоа би било најголемата болка која што би ја болувал и најгорчливата чаша пијалок што би го испил. Дали сега теологизирам или пак филозофирам, не знам, но верувам дека кога станува збор за Бога, нема компромис. Како во светот на математиката: или одговорот ти е точен или погрешен. Благослов ли е да се биде човек? Кога верувам, ја артикулирам својата вера. Во исто време, кога грешам, пак ги живеам тие дела. Зошто е тоа така? Ми се чини, се фокусираме на погрешни работи и избираме да правиме погрешни нешта и да останеме подалеку од Бога. Такви сме ние, паднатите, паднатите битија кои не сакаат да станат, туку да останат во калта. Говорејќи како човек, како некој со слабости и полн со прегрешенија, не секогаш знам кој сум, но во текот на годините како што чекорам, се осознавам. Во моментот, најдоброто што можам да го сторам е да созеревам за она кој сум бил во минатото и да споредам со тоа кој сакам да бидам во иднина. По овие две - ќе ја осознаам разликата ќе знам кој да бидам сега. Да се битисува значи навистина да се живее со промена. Во повозвишен свет можеби е различно, но овде, да се живее значи промена и надеж на подобра и катадневна промена. Ако мојот живот ја изгуби својата убавина, тоа е заради тоа веројатно заради тоа што не се радувам доволно во него. Честопати заборавам да го славам големиот дар од Бога. Мојот живот треба да биде радост и прослава за сиот дар кој што мојот сладок Господ ми го има дадено. И кога сум во страв и се кријам, Тој ме бара со многу трпение и љубов и кога ќе паднам, таа Љубов ме подига. Ова не нештата кои ги гледам и уште не ја воспримам својата лекција. Размислувајќи за сето ова како и за слабоста на моето тело и беззаконијата, на ум ми доаѓа првиот стих од евенгелието на св. Јован: Во почетокот беше Словото, а Словото беше со Бога и Бог беше Словото. Христос беше словото, Тој што се откри себе си во тело и остана Бог. Тој се даде себе си на парчиња за јас да разберам и почувствувам кој е Тој. Денес, после сите мои безаконија, непослушание и слабости, Тој продолжува да ја открива и шири Неговата љубов и долготрпение. Заради Него и преку Неговиот пример, човечкиот дух може да се издигне над секоја трагедија. Секогаш, која и да претрпиме лична ноќ на тага, Божјата љубов сјае во темнина. Надежта може да ја излечи повредената душа. Добро е со мојата душа! Сè што гледаме денес околу нас и во нас самите - длабоко во нашите срца, истоте тие нешта не биде секогаш такви исти. Сегашноста ни говори за минаттото, или со други слова, сегашноста е клучот на минатото. Редоследот на минатото кое се имаат случено во нашите животи со чисти или калливи дејствија нè имаат сторено да сме тоа што сме денес како индивидуи или нештат околу нас. Ако минатото е клучот за сегашноста (Uniformitarianism), тогаш иднината е клучот кон кој треба да се стремиме да бидеме; да го задржиме ликот и подобието Божјо. 

Во една од македонските народни приказни се вели дека човек не знае кога, каде и колку ќе згреши и затоа е најдобро да не греши. Благослов ли е да се биде човек? Мојот живот треба да биде радост и прослава за сиот дар кој што мојот сладок Господ ми го има дадено. Низ годините во животот научив дека борбата и благословот не одат еден без друг. Така е, благослов е!

Struggles and Blessings

The will of God will not take you where

the grace of God will not protect you.

We are created by the image and likeness of God. He loves us as His own children. We, the humans are weak as the flesh is inclined to do things as it pleases. How can we find the balance with our sins and stay in His love? It seems to me it’s hard. Sometimes I come to the point where I can’t fight anymore, I simply don’t have the strength for it and I fall over and over again. I just don’t see the end. Should I run away from the world? I don’t think that is a solution because I can’t run from my own mind and thoughts. At the same time I feel like I’m taking advantage of God’s love and Mama. One time, I called my bishop and while talking to him, he said to me: “Keep your soul free of the evil of this world.” I missed that train and now I am running in the world trying to catch that same train, but it’s almost impossible. I did not learn to ignore the passing trivia and seize the golden opportunity. That love and grace of God that has been protecting me and continues to protect, I tend to run away of it.

Is it a blessing to be a human? If so, then why it’s so easy to lose the eternal life? Why the weakness of our flesh has to be an obstacle for that eternal life? It’s a blessing to love God, but at the same time I feel like I tend to serve to two masters and that’s not good. If God created us to be His beloved, how can we get through all the obstacles of the flesh? To pray? To fast? To go to church? I do all of it and yet, I fail again when the weakness comes. I just don’t know what to do anymore. I don’t want to lose God in my life. That would be the biggest pain I can even taste and experience. Am I theologising or philosophizing now, I don’t know, but I believe when it comes to God, is black or white, just like in math, you are either right or wrong. Is it a blessing to be a human?  When I believe I articulate my faith. At the same time when I sin I also articulate those deeds too. Why is it so? We are focused on wrong things and we choose to do wrong things and stay away from God. That’s who we are, we the fallen us and the fallen me who do not want to get up, but rather stay in the mud. 

Talking as a human, as someone who is weak and full of sins, I do not always know who I am, but I am just figuring it out as I go along in life. I think the best I can do is to reflect on who I was in the past and compare that to who I want to be in the future. After these two - I split the difference and that’s who I am now. To live is truly to change. In a higher world it might be different. But in this world to live is to change and to hope is to change often. If my life has lost its beauty, that is probably because I do not revel in it. I often forget to celebrate the great gift of God. My life should be a celebration after all the gifts I have received from my beloved and sweet Lord. And when I am fearful and hidden, He is searching for me with so much patience and love so that when I will fall He will catch me. These are the things that I see and do not learn my lesson. 

Thinking about all of this and the weakness of my flesh and my sins, the first verse of the Gospel of St. John comes to my mind where it says: “In the beginning was the Word, and the Word was with God, and the Word was God.” Christ was the Word Who reveleaved Himself in flesh and yet, He remained God. He broke up Himself into pieces, so I can get a glimpse of who He is. Today, after all my transgressions, disobedience and weaknesses, He continues to unfold to me with His love and long-suffering. Because of Him and through his example, the human spirit can rise above tragedy. Whenever, however, we suffer our own night of sorrow,  God’s love does shine in the darkness. Hope can heal the wounded soul. It is well with my soul! Everything that we see today around us and in ourselves, in the bottom of our heart is not how things always have been. The present tells us about the past or with another words the present is the key of the past. The sequence of events that have taken place in our lives with pure actions made us what we are today or things around us. If the past is the key to the present (Uniformitarianism), then the future is the key of who we should strive to be; to keep the image and the likeness of God.

In one of the Macedonian folk tales is been said that One does not know when, where and how much he will sin, and therefore it is best not to sin. Is it a blessing to be a human? My life should be a celebration after all the gifts I have received from my beloved and sweet Lord. Over the years I have learned that the blessings and the struggles come together. So is it a blessing! 

Времиња

прв дел од Времињата

Април 28, 2014,

во квечерината кога згрешив…

Ах таа сатанска препреденост. Што и нема крај, и нема. Но и јас сум виновен. Никој не ме тера
со сила да грешам. Па нели имам слободна волја? Имам, но кој да ја користи разумно.
Она земното повеќе привлекува, а на телото тоа му е удобно и си го тера она што го сака.
Сега ми дојде една мисла: “да се загубиш во просторот”. Лесно е да ја протолкувам:
Да се загубам во животот зашто не го правам она кое е потребно. Мостот помеѓу телото
и лукавиот е умот. Во тоа веќе се уверив со своите падови. Колку пати само ширум му ја
отворам вратата на тој лошиот! Колку само се прелажувам на неговите итроштини - не можам
ниту самиот да се изначувам. А кога ќе паднам, се чувствувам одвратно. И сè така истото па истото.
И да ветувам на Создателот дека нема да ги повторувам истите грешки, бадијала е,
зашто пак ќе се сопнам на истите. Сум леел солзи и леел и пак исти работи повторувам.

Да, сакам да помогам на луѓето колку што можам. Тоа ми е приоритет зашто за Бога го правам,
барем се трудам според силите. Кога такво нешто ќе сторам, луѓето ќе почнат со она
светското:” леле златно дете, паметно, мило…” и што се нема да изнакажат.
Е тогаш колку само лошиот ме стрела со пилисли на гордост, да се чудиш.
Нормално многу се борам против тие помисли, но колку и да ги бришам, не се бришат.
Мора некаде во мене скриени да останат, за кога ќе помислам дека сè стивнало,
тогаш како оган ќе се разгорат.

Во ситуации кога луѓето ќе почнат со нивните величанија за мене, јас си велам: “ее, мили мои,
колку само не ме знаете! Вие мислите дека сум ‘цвеќе за мирисање’ но кога би знаеле
само колку јас грешам…” Убаво и мудро напишал апостол Павле каде вели “јас нема со ништо
друго да се пофалам, освен со раните на мојот Христос.” не се сеќавам сега во кое послание беше,
но кога прв пак го прочитав, го запамтив и тешко да го заборавам. Со раните на Христос.
Далеку сум јас од ова. Не можам да помислам на тоа, а на пак да го исполнам.
Во мене нема веќе простор за опрадвување зашто нема промена, а ветувања без исполнување
не носат никаков плод. А каде одат таквите без плот?

Никој не ме тера со сила да грешам. Имам слободна волја, тој духовен закон.
Од тоа и ние луѓето се разликуваме од животните: тие немаат ум и се следат по инстинкт,
додека ние, создадените од Бога носиме негов печат за да станема богоподобни.

Ех, колку само посаувам еден ден таков да бидам!

втор дел од Времињата

Господ го уреди мојот живот. На денот на крштението, ми вети дека ќе биде со мене до
свршетокот на мојот живот. Но јас не сакам да бидам со Него само во овој живот.
Сакам со душата да бидам дел од светиите кон се на Небесата кој со нив ќе ја
пеам Трисветата песна на Пресвета Троица. И денес сум жив. Имам дихание.
Се уште пловам во водите на младоста. Таа ме научи дека годините не го прават човека зрел,
туку животниот подвиг не учи на тоа. Потта од челото го горчи јазикот за да каже дека
без работа нема леб и без добри дела нема спасение. Не чуствувам дека само еднаш бев посинет
од Отецот, туку дека деноноќно сум посинуван. Трае. Не престанува. Така тврдам зашто
така чувствувам.

Живеам во младост во која чекорите нечии ме смируваат, на чудните нешта се насладувам
без да ги одгатнувам, ударот од брановите го истрпувам, заветот на Љубовта го таам,
на парталавиот на улица му се насмевнувам, зашто мила ми е неговата насмевка,
и катадневно се радувам зашто Отечката посиновеност не престанува. Трае…

трет дел од Времињата

Многу Му благодарам на Отецот за моментите кога срцето се радува.
Таа радост само Нему Му е позната. Понекогаш чудни нешта ни се случуваат.
Таа чудност носи бројни прашања кои немаат одговор. А колку повеќе трчаме да ги одгатниме,
толку повеќе се заблудуваме. Се научив на таа чудност да и се радувам. Слатка е.
Бев таков што сакав сè да одгатнувам. Тогаш срцето ми кажа да престанам со тоа.

-“Зар не ти е доволно да се насладуваш? Ако продолжиш да испитуваш, ќе го изгубиш
и тоа што го имаш. Внимавај!” - ми рече.

Ударот на брановите честопати знае да биде несовладлив и посилен. Да се ужаснувам од тоа?
Нема да дозволам да бидам подвижен песок кој ќе биде носен од брановите. Животот, до денес,
ми покажа дека Бог е со мене и за сè Нему, похвала со светиите, треба да Му принесувам.

Тој беше со мене кога еден ден се враќав од училиште. Кога на улицата пред куќата се
прекрстив скришно за Он да ме заштити он она што ме очекуваше.

Ме чуваше од болести во моето детско време кога бев оставен на личната грижа.
Не се разболев кога недоволно облечен одев во зима, ниту кога бев валкан.

Не ме остави без радост во една Пасхална ноќ. На таа Пасха луѓето се враќаа од црква
со запалени свеќи во рацето. Таква е традицијата во мојот град. Јас стоев до прозорот и ги гледав.
Суштината на празникот не ја знаев, но кога ги гледав луѓето како се враќаа со запалени свеќи,
необична радост таев во себе. Ни тогаш Он не ме остави.

Он ја стави Својата Десница на мојата глава кога вратата од колата се отвори и јас излетав и паднав.
Не бев повреден. Ме чуваше.

четврт дел од Времињата

Реката на времето не може да ги намали деновите во кои сакам да бидам со мојот сладок Христос.
Не, тоа никако не сакам да се случи. Бурите од искушенија нема да запрат. Под ова сонце ќе има
луѓе кои ќе ме прават “забеган” по Христа. Моето желание е посилно од се!

петти дел од Времињата

Што е тоа, што ни го загрева срцето? Што е тоа што во душата чувствувам нечии чекори
од кои звучната сенка ме смирува, што е тоа? Го чувствувам, но не можам да го опишам.
Гори, гори од благодат. Помислите избезумено ми велат да го гаснам огнот. Што?
Да го гаснам она кон кое копнеам? Ќе ги гаснам помислите, а не благодатта. Огнот,
кој гори од благодат: ме гори на секоја литургија, на Епиклезата. Не можам да го видам
зашто нема тело, а и заради поробеноста ми во гревот во кој лежам. Но го чувствувам зашто
преку Христовите страдања бев посинет од Отецот. Посинувањето ја раскина завесата.
Болката на луѓето станува и Божја болка и страдањата на земјата ги допираат и Небесата.
На олимпискиот пантеон, паганите Зевс го имаа, но што, тој беше бог? Да тој беше бог, но не Бог.
Нашиот Бог не живее во ракотворни храмови и за Него нема место каде може да се засолни
на оваа земја. Во “наметка и крпа” Бог не посети, со изглед на “чудак” и скришно.
Колку посакував да се осоколам (наоружам) со молитвата и да умувам во краците
каде тече мед и млеко! Ќе собирам дела за да отидам таму.

шести дел од Времињата

Кој е тој кој ќе се осмели да ме одвои од Заветот на Љубовта со кој Христос ме откупи?
Неговата љубов беше до Самоодрекување, до Жртва и Смрт. Та нели имам слободоумие?
Да, и што? Никој не ме зауздил или, пак, заробил, но тоа не значи дека треба да збеснувам
со слободната волја. Ако скапо сум отплатен, со смирение ќе ја допирам Небесата за страдањето
на Синот Човечки да постане печат (образец) на мојот живот.

Рајот се добива и со една подадена наша рака на немоќниот, но може да се загуби и со еден
поглед со кој ќе поминеме покрај некој беден и лицето ќе го завртиме на другата страна.
Еден црноризец ми кажа распнатиот, за нас, Христос да го гледам во парталавиот кој стои
пред пазар; во старицата која секој ден седи на клупата во центар и зјапа по лицата
на убаво дотераните луѓе со надеж да добие некоја паричка; во дедото кој оди по улицата
натоварен со ќеси од пазар на кој рацете му поцрвенеле од тежината; во болниот кој лежи
дома и кука од мака што нема кој да го посети; во деведесет годишната слепа старица
која денот и поминува во собата и нема со кого да се насмее; во младенчето, кое кога
ќе го земеш во своите прегратки, ќе те прегрне и невино ќе ти се насмее.

И уште ми рече: “благодатта ќе ја почувствуваш и тогаш, кога во нивната рака ќе ставиш
парче симит погача, или паричка, а тие ќе ја заблагодарат со насмевка.
Знај дека таа насмевка е чиста.”

седми дел од Времињата

Март 4, 2014

во 23 година од раѓањето

Ти благодарам за сите Твои

добрини Господи, кон мене што

ги направи и што постојано ги прави.

Трпението Твое ме направи ревносен

за Твојата вистина.

Нека Ти е слава, Спасителу наш, сега

и во сите векови. Амин!

осми дел од Времињата

Низ младоста чекорев…

деветти дел од времињата

Октомври 24

6 наутро

Таа ноќ! Толку многу се трудев, но до доцна во ноќта, не можев. Нешто во мене вриеше,
нешто необјасниво, нешто што ниту самиот неможев да го разберам. А во исто време, пак,
сакав да останам буден за лукавиот да не почне да ме искушува. Ноќта, понекогаш знае да
биде многу сурова зашто силата на кнезот земски е во ноќнота доба. Силно држејќи
го крстот в раце, одвај потонав во сон.

Утрото се разбудив со необично чувство, не чувство на страв, ниту пак чувство на слабост.
Тоа беше необјасниво чувство кое горев од желба пред иконата да Му го пренесам
и да му благодарам на Бога за сè. Мислите на благодарност беа за сподобувањето Божјо кон мене
да се сочувам од грев. Добните ноќи, понекогаш, знаат да бидат тешки, но утрата, пак, покајнички.

Ова утро беше поинакво, различно од останатите!

Битијно чувствував радост и копнеж за благодарност на Севишниот, зашто Нему Му припаѓа
сета слава, чест и поклонение. Преголема возбуда “не е на арно”, зашто тогаш лесно се губи
она кое со солзи е собирано. И јас бев меѓу тие кои долго собирав и се уште собирам.

Јас да молчам не знам. Дали тоа е одраз на мојата релативно распламтена младост, Бог знае.
Доколку пак е, јас ќе си го оправдам тоа како сопствен период на созревање.
А знам дека нема човек кој не поминал низ тоа, начинувајќи од чедата на Адам да се до денес,
во време низ кое јас чекорам.

Сонцето, на тој плод во оваа моја младост, му дава светлина и топлина за да не овене и умре,
ветерот му носи свежина,  земјата го храни за да станам посилен. Мистичен не знам да бидам
зашто простотата е во тоа нештата да ги искажувам онака како што ги чувствувам.
Се молам, да не ми даде Бог да се гордеам, туку со смирено срце, за сите Негови добрини,
да Му благодарам зашто Господова е земјата и сè што е на неа.

Оваа моја “чудна” и блажена ноќ ми дозволи за миг да почувствувам дека кнезот
земски од овој свет има власт,  но онаа душа која љуби на Бога да Му служи,
војската ангелска ја штити за тие во благодатта на тивката ноќ да тихуваат.

десетти дел од Времињата

Се прашувам кое е задоволството од чинење на грев? Зар се исполнувам со некаков си мир,
или, пак, убавина? Ми чини задоволство за краток период, а понатаму мирот нема да ми го остави.
Како некоја сенка продолжува да ме следи. Гледам дека станав чедо на себеслужењето,
или на она кое луѓето го нарекуваат “јас”.

Која потреба ја имам јас за да се покажам повеќе одошто сум? Ниедна од сите оние
кои потенцијално би можеле да постојат. Ми се присторува, а мислам и дека е вистина,
како да секоја година, или поразбирливо кажано, во секоја нова етапа на моето созревање
како да фаќам поголеми корени кои се родија од гревот. Те празнословие, те осудување,
гнев, река од страсти… Кога малите деца би можеле да разберат за нивните години
што значи да си возрасен, веднаш би им кажал во постапките нивни нека не престануваат
да бидат деца, зашто така е подобро. Барем до некој степен ќе си ја зачуваат душичката, а и телото,
од творење на грев.

Не се сеќавам каков бев кога бев дете, но денес ги гледам младенците кои носат
дух на чистота која не знае за престап. Илјада пати посакував да сум таков, ама ете, не сум.
Телесното си е телесно, и нема да се остави. Гревот си е грев, и ќе си го продолжи своето.

Тоа е како некој да ти вели: “ти гледај си го своето, а јас ќе си го чинам моето”,
односно оној лошиот сака да ми каже “сега си во тело и ќе се препуштиш на телесните
наслажденија”. А што, зар духот не е дел од животот? Од каде го вдишувам воздухот?
Зар не преку духот кој Бог го оживотвори во телото?

Без него нема живот, а не без телото.