Поттикнат од љубовта кон своите корени,
Онаму каде што се родив, каде што пораснав,
Каде што се раѓав во верата православна,
Поттикнат од љубовта кон своите браќа и сестри од кои што
По тело сум далеку, ама по дух сум помеѓу нив.
Вечерва,
шетајќи низ новостите на интернет,
налетав на неколку грчки статии каде
што со омраза пишуваат за нас, македонците.
Да бидам по јасен, мој поранешен професор
додека студирав во Њујорк, грк по
националност, објавил видео со наслов:
“Дали ќе дозволиме македонците да ни
ја земат историјата.” Јасно е за што
станува збор. Искрено, во политика не
се мешам ама имам право да се искажам и
да бранам кога некој сака да руши. Вака
му пишав во коментар: "И секако, вие
грците заборавивте дека во раните
дваесети ги убивавте македонците, им
ги палевте куќите и ги бркавте, нели? И
сега ние треба вам да ви се поклонуваме
за се што ќе речете. Каков срам! Уште
поголем срам што клириците, оние кои
треба да го водат народот во љубовта
Христова, ги охрабруваат да мразат.
Браво, секоја чест!"
Многу
историја не знам, не ми одеше памтење
на дати, но мали детали знам. Не е толку
името колку што има длабоки рани од
минатото, како оваа што ја пишав. Кога
си надвор од овие две земји, мојата и
нивната, работите од сосема друга
перспектива се гледаат. За нас како
македонци, не смееме да ги сечиме корењата
од кои што никнавме зашто ќе се само-убиеме.
Можеби мене ми сметаат некои работи кај
нас, ама што, да плукам по своето? Значи
како свои од едно јадро живи се јадеме.
НАЈСТАШНОТО Е КОГА БРАТ СО БРАТ СЕ ЈАДЕ!
Не го пишувам ова за да се правам
паметен, да делам памет или да заземмв
политички ставови, ама го пишувам за да
кажам дека видов и го гледам тој
"канибализам" помеѓу нас. Дозволивме
да дојдеме до степенот и идејата на
Макијавели кој што промовираше дека
"целта ги оправдува средствата."
Ајде, ќе се јадеме, односно своите ќе ги
јадеме за да се издигнеме. Виновни ќе
бидеме пред својата совест а и пред Бога
за тоа што за наш луксуз, за наша “подобра
иднина,” го рушиме она кое е пречка за
некој друг од надвор, е не за нас. Кога
сме уште бебиња, мајките наши ни нишаат,
но сега сме големи. Немаме потреба од
нишање. Возрасни сме, зар не?
На
друго место слушнав дека ќе се смени
името, и вратите ќе се отворат за Европа.
Ќе дојде мајката на либерализмот, на
таа “слобода” кога дефинитивно води
во колапс. Еве, во Калифорнија сум.
Прекрасно парче земја ама...Кој не бил
тука не знае: од толку слобода, од толку
“прави што сакаш” не им е доволно и
уште нови нечовечки “традиции”
измислуваат и практикуваат.
Точно,
ќе сториме се за нечии интереси и за да
се отворат нашите врати. Ќе се отварат
и ќе умреме со грижа на совест зошто
дозволивме да се отвори вратата.
Ако
имате план да аргументирате на мојот
текст, уште од почеток ќе ви речам, не
се мешам во политика, ама ќе го бранам
коренот на дрвото. Јас и ти не го посеавме
за да го сечеме. Што толку ние им имаме
згрешено на грците или на некои други
за да менуваме? За тоа што ни ги убиваа
своите? Го тага го пишував зборот
"убивање" зашто по вера исти сме.
Живи се изедовме, се продадовме, се
раскаравме, се замразивме, се поделивме...се
станавме, како свои не останавме.
Да
не се јадеме, ајде да се љубиме!
Господи,
спаси нѐ!
Стојан
(че) Андов,
ваш
брат македонец
Фебруари,
2018, Кармел Калифорнија
